Kendime not: verdiğin enerjiden daha azını almaya razı olmayı bırak.

Her şeyin bir anlamı olduğuna, o anlam içinde varlığımızın bir sebebinin olduğuna inanmak isteriz.Çünkü manevi dünyamızı anlamlandırdığımızda, oradan güç alırız. Bu ihtiyacın daha sığ olduğu kimseler, tutunacak bir sebepleri olmadığı için ruhsal çöküntülere daha fazla meyillidir.

Kendi başınalık, biraz sadelik ve biraz da sükunet.. Her zaman ruha iyi gelir..

Üzerimde ‘nikahına beni çağır sevgilim’ dedikten sonra ‘Olamazsın başkasıyla. Bir çılgınlık eder vururum seni’ diyen Ümit Besen dengesizliği var.

Ne 39 derece ateş, ne baş dönmeleri, ne öksürük, hiçbiri şu filtre kahvenin kokusunu alamamak kadar koymadı bana. Filtre kahve kırmızı çizgimdi, zalımsın korona.

Noktalama işaretleri tedavülden kalktı da benim mi haberim yok? Ne yazdığınızı anlayana kadar göbeğim çatlıyor.

Yazın sadece karpuz ve peynir yiyip kalkacaksın diye başlanan her öğünün asla öyle olmaması..

Another “Allah’ım neden Kaş’ta değil de çölde doğdum?” moment.. Bu güzellik halis mi ya..

John Berger’in kitabında bir yer vardı; “Mükemmelik daima sevimsizdir, asıl kusurları severiz biz. Ayrıldıktan sonra senin sağ bileğinin üzerindeki yara izlerini düşündüm.Yanık izleri, kusurlar.Sende farkettiğim en ayırıcı işaret onlardı. ‘Ayırıcı işaret’ tuhaf bir laf değil mi?

Ben: klarnetler konuşamaz. Klarnetçi:

Tweet fotoğrafta saklı.

Derdimizi dinliyor diye bizi umursadığını düşündüğümüz insanların çoğu aslında sadece meraklı. İnsanlara bilmeleri gerekenden fazlasını anlatmamak en iyisi.

Eski kulağı kesiklerden kim kaldı. Hey gidi hey. #TwitterYıldönümüm

İyi inşa ettiğimiz şeyler, daha sonra bizi inşa eder. | Jim Rohn

‘Sızıyı gideren su. Suyun sızladığını kimseler bilmez.’

YÜRÜRKEN SİGARA İÇMEK YASAKLANSIN !!!

‘Başkalarına dikkatini hediye etmek’ diye bir şey okudum. Gün içinde dikkatimiz bin parçaya bölünüyor ve hiç kimsenin birbirine ayıracak fazla zamanı yok.Bu koşullarda, iki kişinin bir süreliğine birbirlerine tamamen ait olması,-özellikle çağımızda-verilebilecek en güzel hediye.

Büyükler ne güzel söylemiş;‘az veren candan, çok veren maldan’. Az ver, kalpten ver. Verdiğinin peşine takılma, fedakarlık yapıp beklentiye girme. Seni mutlu edecek kadarını ver, ve verdiğin şeyi geride bırak. Yani ‘kendi verme ihtiyacın’ kadarını ver.

Mutluluk arayışındayken kaçırdıklarımızı bilseydik böyle peşinden koşar mıydık? Yolculuğun tadını çıkartmadan hep bir arayışta olma hali daha çok mutsuzluk getiriyor. Ne zaman arayışı bırakıp anı yaşamaya, kabullenişe ve güzel görmeye başlıyorsak o zaman mutluluk bizi buluyor.