Kaybettiğin yerde duruyorsan ve yetmiyor bunu ben burdayım diye bağırıyorsan bu acizlik evet

Konuşacak kimsenin olmadığını farkettiğim o anın çaresizliği…

Sanırım sonunda herkesi olması gereken yerde bırakmanın kaçınılmaz sonucu bu. Bizim büyük çaresizliğimiz.

Konum bildiriyorum. Ağır depresyondayım. Kedim sırtımda. İşlem tamam.

Kör olaydım da görmeseydim ne zaman dediniz en son?

Bazı anları fotoğraflayarak iyice kazımak lazım aklıma. İyice ama. Bir daha unutmamak için. İyisi de kötüsü de farketmez.

Unutmamak beraberinde kabullenişi, kabulleniş de beraberinde sessizliği getiriyor.

Susmak iyidir. Çünkü bir cerrah olarak söylemek isterim ki hayat çok ince. Çok kırılgan.

Mutlu olmak için hayatın çok karmaşık olduğu hissi.

Bir miktar belirteci olarak sokağın tavanı kadar…

Bazen iyi bırakmak gerekir Meltem. Ama bazen…

Hiçbir kalbe hiçbir ruha hiçbir bedene ait olamama hissi… Solmuş ve unutulmuş bir çiçek gibi.

İnsan koşarak gittiği yerden çekilir.

Yeterince bekleyen her şey soğur.

Aslında bana her gün bayramdı ama işte…

Derinde keşfedilen duygu çaresizlik

Hayat maratonu için fazla yaşlandım diyebilir miyiz?

İnsan konuşmak istediği an konuşmasına izin verilmeyince bir daha konuşmak istemiyor

Ağlayarak uyanmadığım bir gün gelecek mi? Yoksa saçlar mı kesilecek?

Son zamanlarda en değerli bulduğum meziyet; duracağı yeri bilmek. Her anlamda.