چین دروازه تمدنی شرق و ایران دروازه تمدنی غرب آسیاست. جالب.

در یک جهان موازی, این کشورها با هم کار می‌کنند: چین، روسیه، هند، ایران، الجزایر، آفریقای جنوبی، برزیل، ونزوئلا و کوبا.

به گمونم با همهٔ جایگشت‌های «چا»، «با» و «تا» کافه و رستوران باشه الان تو تهران.

بالاخره توییتر واسه اینه که من نظرمو بگم، شما هم اگر احساس می‌کنی نظری داری جواب بدی دیگه. درسته؟

پس بزار کنار اون ژست مکش مرگ ماتو

نگران نباش، اگه کشتنت اکسپایر میشی.

آمریکا راستی راستی می‌خواد به ونزوئلا حمله کنه؟ عجب تراژدی‌ای. جرم ونزوئلا چیه؟

کاش آقای احمد زیدآبادی برامون روشن کنن. بصیرتشون چراغ راه جبهه اصلاحات و جوونای مادرن و رفرمیست ایرانه آخه.

این که بهتون میگم حس شوخ‌طبعی در توییتر از بین رفته همینه. این دوستمون فکر می‌کنه فقط خودش می‌دونه اکسپایر یه اصلاح پزشکیه.

اصطلاح*

سال ۹۲ یک کانتینر از این اردک‌ها تصادفا تخلیه شد تو اقیانوس آرام. تا سال‌ها تو سواحل قاره‌های مختلف ظاهر می‌شدند، از آلاسکا تا استرالیا. بعضی حتی از قطب شمال رد شدند رفتند اقیانوس اطلس. دانشمندان هم از فرصت استفاده کردند و چیزهای جدیدی درباره جریان‌های آب تو اقیانوس‌ها فهمیدند.

تو ایران اگه قهوه‌تو بخای ببری میگن «تو گو»؟ یا انگار یه سری خیلی دوست دارن از «پیکل» استفاده کنن. میام یه چند وقت دیگه و یه سیلی به اولین گوینده می‌زنم.

چقدر مزخرف توی اینستا ریخته. یه ریلز در میون هم یه پسر‌ یا دختر خوشگل با پوست خیلی شفاف داره بهمون یا درس زندگی می‌ده یا شیوه‌پخت نه چیز ببخشید رسپی.

مثلاً یک چیزی می‌بینم درباره فلسطین. توی لیست دایرکت‌ها نگاه می‌کنم، یادم می‌آید دوستانی از من که همدلی دارند و می‌شود از این چیزها برای هم بفرستیم، یکی دو نفر بیشتر نیستند؛ همین هم خدا رو شکر.

پیچیدم چپ، بعد هم راست و دوباره چپ؛ صفحه شطرنجی که خیابان‌های این شهر باشه.

جالبه واقعا. پاریس به نظرم بدیش نبود، ولی آخرش نفهمیدم چطوری انقد جالب میشه واسه بعضیا.

مثلاً یک مشت از اون حرفا که بعدا بخشی از یک نوشته بلند میشه.

بولدوزرهای نو و تازه از کارخانه درآمده، مناسب جهت تخریب خانه‌های مردم فلسطین. خیلی ترسناکه این جهان.

youtu.be/SdaDD4cCSqg?si… این کانال Farsi Jazz را دوست دارم.

بهار ما گذشته، گذشته‌ها گذشته، منم به جست‌وجوی سرنوشت.