تاریکم اسماعیل؛ اما مگر نه اینکه زندگی، تقلایی طولانی در تاریکی‌ست؟ #رضابراهنی

پاییز یهو میاد. تو یه روز...

و ما رویایی بیشتر از یک زندگی که کمی شبیه زندگی باشد نداشتیم... #محموددرویش

و اگر همه فراموشت کنند من تو را به یاد دارم، تو را که نام کوچکت شروع اندوهم بود. زیرا جز این غم مدام، چیزی برایم نمانده‌ است... #حمیدسلیمی

جهان استوار نمی‌ماند؛ مگر با سری خمیده بر روی شانه کسی که دوستش داریم... #سوزان‌علیوان

+ یه روزی میرسه که به این روزامون می‌خندیم - واقعا می‌خندیم؟! نمی‌فهمم اگه یه روز حتی همه‌چی هم درست بشه به چی این روزامون می‌خندیم؟ #جاده‌خاکی

زیبایی از عشق می‌آید و عشق از توجه توجه به چیزهای ساده و فروتنانه‌ای مثل گرفتن انگشتان یخ زده‌ی کسی که دوستش داری... #حمیدرضاصدر

و ما زیستیم، در دورانی که زندگی‌کردن شجاعانه‌ترین کاری بود که می‌توانستیم بکنیم... #کیمیارجبی

می‌دانم اگر قضاوت نادرستی در مورد کسی بکنم، دنیا تمام تلاشش را می‌کند تا مرا در شرایط او قرار دهد تا به من ثابت کند در تاریکی، همه‌ی ما شبیه یکدیگریم... #داستایفسکی

اما قلب حافظه‌ی خودش را دارد و من هیچ‌چیز را فراموش نکرده‌ام. #آلبرکامو

روزهای دیگری خواهد رسید چیزهای بهتری خواهد آمد صداهای دیگری شنیده خواهد شد تو هم خواهی خندید! خواهی خندید، تو هم، خواهی خندید! می‌دانم… #چزاره‌پاوزه

افسوس که تمام روابط انسانی نیاز به نوعی نقاب دارد و تنهایی؛ آخرین گریزگاه انسان‌های صادق است. #بوف‌کور

انگار یا زود می‌رسیم به هم، یا دیر، یا هرگز. کاش یک بار هم که شده، در وقت مناسب با آدم مناسب در یک قاب زمانی مکانی مشترک قرار بگیریم... #حمیدسلیمی

حقیقت این بود؛ هر آنقدر که توانستیم کسی را خوشحال کردیم به همان اندازه هم تنها ماندیم... #جمال‌ثریا

تمام سفرهای پختگی‌ و بالغ شدن از یک "جدا شدن" شروع می‌شود؛ جدا شدن از احساس امنیت، جدا شدن از حسِ قدرت، جدا شدن از یک وابستگی، جدا شدن از هر چیزی که فکر می‌کنیم بدون آن هیچ خواهیم شد... #تکه‌هایی‌ازیک‌کل‌منسجم #پونه‌مقیمی

درست است که زندگی بسیار غم‌انگیز و بیهوده است، اما تنها چیزی است که ما داریم... #عباس‌کیارستمی

سلام محبوبِ من زندگی همین است. شب گریه می‌کنیم و صبح می‌خندیم و هیچکس هم این را به روی دیگری نمی‌آورد! #علی‌گلبن

اکنون به نظر می‌رسد صبور‌تر شده‌ام اما چراغی در من خاموش شده‌ است که دوست داشتم تا ابد روشن بماند...

حالا حس می‌کنم، روی لبه پرتگاه این دنیا ایستاده‌ام؛ یک لایه دیگر غم روی من بنشیند، سقوط خواهم کرد...

حرف می‌زنم، کار می‌کنم، تغییر چندانی نکرده‌ام، سیگار می‌کشم، نگرانم... چگونه رو در روی این همه شب ایستاده‌ام؟