بخشی از نوشتۀ همایون سلیمانی دربارۀ فعالیت دانشجویی: «وجود یک تهدید كنترل‌شده، به كنش‌گری نمايشی او اعتبار می‌بخشد. سيستم با سركوب‌های هدفمند خطوط قرمز را مشخص می‌كند و دانشجو با رعايت اين خطوط، هم ژست اپوزيسيون خود را حفظ می‌كند و هم آيندۀ مبتنی بر رانتش را به خطر نمی‌اندازد.»

راه سوم یا راه تاریخ‌مصرف‌گذشته؟ مسئله‌ی اصلی شما، شکست‌خویان انتزاع، فقط در مواضع‌ سیاسی‌تان نیست؛ بلکه در شکل مواجهه‌تان با جامعه است. در این‌که هرگز نخواستید مردم را ببینید، چون دیدن مردم به‌معنای کنار زدن خودتان بود. ۱/۱۲

تغییرات بی‌فایده

مدودف هم به‌مانند عباس عراقچی به شکل ابتدایی و بچگانه‌ای به دنبال بازی با حساسیت‌های ذهنی ترامپ، مثل تاکید بر تفاوت با بایدن و یادآوری شعار صلح‌طلبی ترامپ رفته است.

اولین تامکت سفارشی ایران شماره بدنه H1 و شماره تیل 863-3 #IIAF #TOMCAT

نهایت اقتدار شما «دستور پراکندگی» بود.

اوج ابتکار عمل اصلاح‌طلبان طی سال‌های متمادی، تأسّی‌گرفتن از داستان «الی کوهن» برای انگ‌زدن غیرمستقیم جاسوسی به رقیبان داخلی خود بوده است. تلاشی بی‌حاصل که به تکرار ملال‌آوری افتاده است.

این سردار سپاه در واقع بیان می‌کند که جمهوری اسلامی فاقد امکان استفاده از غافل‌گیری در حملات خود به پایگاه‌های آمریکایی منطقه است.

سفر لاریجانی به بیروت به عنوان «ترمزی بر تحولات جاری» نیز اثرات عکس خواهد داد.

علی لاریجانی، دبیر شورای عالی امنیت ملی جمهوری اسلامی: «ما همواره به دنبال تحقق منافع ملی ملت لبنان خواهیم بود!»

کمی عجیب به نظر می‌رسد که «ایجاد اشتباهات محاسباتی در ذهن دشمن» به طور همزمان می‌تواند «اقدام علیه امنیت ملی» باشد.

برخی معنی «عدم غافل‌گیری» را صرفاً قطعی دانستن وقوع یک حادثه می‌دانند نه برنامه‌ریزی و ایجاد آمادگی.

از دست‌رفتن محور ارتباطی ایران در گذرگاه سیونیک، ادامۀ آسیب‌های متوالی این سرزمین در پی سیاست‌های کلی ویران‌گری است که به این جا ختم نخواهد شد. سایه سیاه فقدان «دولت ملی» بیش از گذشته در کشور خودنمایی می‌کند.

متاسفانه سایه برخی موضوعات تموم شده و پذیرفته نشده پابرجاست‌.

چه با ژنراتور چه بی‌ژنراتور آبروی شما رفته...

#الهام_جلدی از هم‌دانشگاهی‌های ما که در دوران دانشجویی فعالیت می‌کرد...

انتظار می‌رفت سطح آموزش و تجهیزات نیروهای داخل ایران برای عملیات ضدتروریستی، حداقل در حد و حدود نیروهای [سابق] نیابتی جمهوری اسلامی می‌بود.

نگرانی مدیران دولتی از تأمین مالی سازمان‌های تحت نظر خود به قدری بالا رفته است که ملاحظات سابق خود در بیان عمومی را کنار گذاشته‌اند. حتی سازمان اورژانس تهران به عنوان یک سازمان حیاتی نیز از گزند این وضعیت در امان نیست.