Tesellim yoktu, kırılmıştım. Çaresizdim, gitmeni hiç istemedim. Görmeni istedim, içimdeki yangını gör, savaşımız bitsin istedim. İçimdeki yangın hâlâ devam ediyor, ama savaşımız bitti..

dilemeyin oğlum özür yüzüne bakmadığımın kusuruna niye bakayım

Umarım buna değmiştir, sen çok sevildiğin bi' yerden gittin.

Yaşam ile ölüm arasındaki iki saniyelik an kadar seviyorum seni. Kimseler bilmese de Diyarbakır çoğu zaman boğuyosun beni.

Gelmiş bana diyor; "Sen beni anlamıyorsun " Ben zazaca bile anlıyorum seni mi anlamayacağım lace kutiki...

Bir zaza atasözü der ki sey kutık melaw

İki elim kanda da olsa sana ulaşmaya çalıştım, bir sokak ötendeydim gelmedin.

Dünyamın başıma yıkıldığı gecenin sabahında yanımda seni aradım.

sevgisinin büyüklüğüne güvenip kırıp döktüğünüz kim varsa sizden vazgeçecek. birini hem itip hemde aynı yerde kalmasını beklemek aptallık.

Hoşça kal, Beni sevmediğin bir dünyada, Sadece kendimi sevmeye devam edeceğim.

"Tanrım kollarını açarmısın? Sarılacak kimsem kalmadı."

nasıl tarif edilir hiç bilmiyorum. ama içime sığmayan aynı zamanda ağzımı da açtırmayan bi şey var.

günden güne peydah oluyor zihnimin duvar diplerine adın.

“Beni dost olarak kaybetmen düşman olarak kazandığın anlamına gelmez. Seni her zaman ziyafette görmek isterim ama benim masamda değil”

Yüzüm güler, sen beni keyifli sanma.

Daha iyisini gördüğünüz her şey için başkalaştınız.

Şu kahpe dünya seni bana düşman eder mi? Dostluklar birden biter mi…

Herkesin güçlü sanıp sırtıma biraz daha yük bindirdiği bir sessizlik içindeyim. Ve ne acı ki, bazen kendi kendime bile “Dayan” demekten yoruldum. Gerçekten çok yoruldum.

Kendi enkazımın altında kaldım. Belki de en sessiz feryatlar, en çok duyanların içinden yükseliyor. Ve ben artık içimdeki sessizlikten bile yoruldum.

Haddinden dolu yorgunum evimin içindeki canlara kırgınım.