tek başına sürdürdüğün günleri tek başına geçirdiğini fark etmeyecek kadar hoş bir arkadaşlık kurmak kendinle. bu yaşımın en güzel çiçeği böyle büyüdü.

bir şeyler yarım kalmasın, eksildiğimi hissetmeyeyim, bir anlamı olsun diye diye hep bir şeyleri kovalarken minik bir çocuğun peşinden “birazcık daha süt iç” diye koşuyormuşum gibi hissediyorum artık. yarım bırakmanın ve yeniden başlamanın tatlılığını özledim.

gün boyunca kendi yokuşlarımızda yuvarlanıp gece olunca mutfak masasında o kahveleri içmek için pıt pıt toplanmayı çok seviyorum. beraber sakinleşmenin ve iyi ki gülüşebildiğim birileri varmış demenin biricik masası.

üzüntü ve sıkıntı yan yana durup yüzümü düşürürken elinde bir bardak sıcak sütle gelip “yaşam bu kadar değil” çiçeklerini saçlarıma iliştiren ve başucumda bekleyen neşeyi seviyorum.

yaşamak için neşemi bulamadığım zamanlarda hep ne kadar az konuştuğumuza üzülüyorum. her şeyden daha çok bahsetsek neşelenirdik gibi. sevdiğimiz kuşlardan, günümüzün nasıl geçtiğinden, uzaktakilerden, eski evlerimizden, arkadaşlarımızdan, sevdiğimiz havalardan, sütlü tariflerden.

kendine ait bir köşe bulup orada baştan başlayabilme düşüncesi öyle iyi geliyor ki sabırla sürdürdüğüm her şeyi yarım bırakıp sevdiğim tüm şarkıları en başından söylemek istiyorum. o his içten bir arkadaş gibi gülümsüyor insanın yüzüne, yaşamın ilk güneşi, ilk kahvaltısı gibi.

çocukken düşlediğine pek de benzemeyen bir yaşamı kendine yakıştırdığın bir biçimde ve içini açan arkadaşlıklarla, sevdiğin güzel havalarla, her köşesiyle sana benzeyen bir evin hayaliyle, tek başına yürümeyi öğrenerek yaşadığın için nihayet sevmek, yani güzel güzel büyümek.

içimde mutfak diye hep çiçek ve kahve kokan bir yer olsa ve geceleri orayı sapsarı bir davlumbaz ışığıyla aydınlatıp kendim için bir yol bulana dek hiç konuşmadan otursam.

dört yaşında bir süt tozu annesiyle beraber geldi, epey utangaçtı ve ben reçetesini yazarken minik minik gülüyordu. masama bir şey bırakıp odanın içinde koşmaya başladı. kıpkırmızı oldum sevinçten. “hiç unutmam seni” çiçeği.

iyi hissetmemenin, az konuşmanın ve içinden gelmediğinde yürümemenin suçlu hissettirmediği yakınlıkları seviyorum. “istediğinde birlikte yürürüz” içime sular serpiyor. neşem de durgunluğum da birlikte seviliyor, hissettiğim gibi davranabilmenin hafifliğini duyuyorum, ne güzel.

çocukluğumda herkesin sevindiği, konuştuğu, cıvıldadığı yerlerde yüzümü sakladığım zamanları hatırladığımda artık pek içerlemiyorum. şimdiye saklamışım, diyorum. boş bir salıncak bulana dek akşam olmuş. arkadaşlarım eve dönmüş. benim de süt dişlerim birazcık geç düşüvermiş.

her şeyin en güzelini, en güneşlisini yaşayayım diye beklerken balkonda durup tek tek tüm mevsimlere el sallamakla yetinmişim gibi. yirmili yaşlar bitmek üzereyken böyle hissediyorum, hep düşlemek yerine atlayıverseydim günlerin ortasına. mevsimlerle birlikte yuvarlanır giderdim.

başka bir yer, başka bir güneş, başka bir hayatı düşünmeden, olduğum kadar ve olduğum halimle yaşayabildiğim günleri seviyorum. anlaşıldığımı ve kabul edildiğimi bildiğim bir arkadaşlıktaki gibi güvende hissetmeye benziyor bu, yanımızda gördüklerimiz sevinmemize yetiyormuş gibi.

uzun yürüyüşler ve sohbetlerle geçen bir günün akşamında koşa koşa eve dönüp “ne zamandır yaşamıyordum” neşesiyle şekerli bir şeyler çırpmak ve bir o kadar uzun bir sohbeti de kendimle sürdürüp tatlı tatlı gülümsemek çekiyor canım. evime ve yüzüme bahar gelmiş gibi sırıtmak.

her an iyileşmeyi düşünmeden, her an kalbimi yoklamadan, bir gün güzel bir güneşin altında iyi olduğumu fark edip sakin bir sevinç duymak istiyorum.

yaşamın şenliğine yetişemediğini hisseden birini görünce “onun dalları şimdilik çiçeklerini bekliyor” diye düşünüyorum. kendime bakarken de o nemli ve sabırsız dalları görüyorum çünkü. baharın her eve aynı gün gelmemesi iyi oluyor, her sabah havayı kokluyorsun. “acaba bugün mü.”

o ağacı hep aynı yerde görmeyi de bir yere ait olmak gibi gördüğüm için kendimi güvende hissedip karşısında mutlu sakin bir tiple durmayı seviyorum. “burada bir yerim var” demenin yürüyüş hali, ağaç olsam bu mutlu sakin tipi komşum gibi görür müydüm. öyleyse burada bir yerim var.

gelecekte beni en çok sevindirecek yürüyüş yolunu henüz görmedim, evimin en neşeli kahvaltısını henüz hazırlamadım, hayatımın en turuncu akşamüstü güneşini seyretmedim, yaşam henüz başlamamış olabilir ve artık buna seviniyorum. merak içimde bir bahaneyle geziniyor. sürdürüyorum.

çok sevdiklerine gösterdiğin özeni kendine de gösterebilmek için çocuk yüzünün sana beklentiyle baktığını hayal etmeye ihtiyaç duymadan, evde uzun zamandır bir baharı bekleyen ve çoktan büyümüş halin için özen göstermeyi öğrenmek son yıllarda yanağıma kondurduğum en hoş öpücük.

ne kadar içten konuşursak konuşalım, masalarımız neşeli, arkadaşlıklarımız bir yaz balkonu gibi, misafirliklerimiz ne kadar güneşli olursa olsun, en sıcacık gülümseyen yüz bile, kendinden ve halinden memnun olmadıkça “burada bir yerim var” hırkasını örmüyor insanın omuzlarına.