Uzun bir yürüyüş yapıp, hiçbir şey düşünmemek güzel geliyor. Sonra geri dönüp yine aynı şeylere takılıyorum.

İçimde bir yolculuk yapıyorum bu sıralar. Kendime yeni yerler keşfediyorum.

Yolda kendime bile rastlasam selam vermem; çünkü kendi dünyamda meşgulüm.

Bir an bile olsa hayatımın tamamını sorgulayıp yine de hiçbir şey yapmamayı seçmek sanırım benim süper gücüm.

Güzel günler göreceğiz, derken yorulduk. Belki de beklentiyi düşürmek lazım.

Bugün kendim için küçük bir iyilik yaptım. Kendi kahramanım olmak da güzel.

Kendi hayatımın başrolü olmak yetmez, bir de yönetiyorum.

Bazen "Bu kadar dağınıklık nasıl mümkün olabilir?" diye kendime soruyorum. Ama cevap basit: Ben mümkün kılıyorum.

Kendime söz verdim; artık dramalardan uzak duracağım. Tabii denk gelirse izlemek serbest.

Bir gün spor yapacağım, başka bir gün sağlıklı yiyeceğim. İkisinin aynı gün olması zor.

Yaşam felsefem: Büyük hedefler koy ama küçük mutluluklarla yetin. Mesela yemek!

Kendime biraz daha zaman ayırmalıyım. Neyse, bunu yarına bırakıyorum.

Gün içinde kaybolmuyorum, parlıyorum. Arada gözlerinizi kısmak zorunda kalabilirsiniz.

Fazla beklentiler yükledikçe daha çok yoruluyorum. Artık basit yaşama zamanı.

Aklımda bin bir türlü plan var ama önce yatay pozisyonda biraz daha düşünmem gerek.

Kendi dramalarımı kendim yaratıyorum, sonra da üzerine bir kahkaha patlatıyorum.

Arkadaşlarımla buluşup aynı konuları konuşmaktan keyif alıyorum. Eski ama iyi.

"Kendin ol." dediklerinde biraz fazla ciddiye aldım galiba, sonuç bu.

Bazen biraz karamsar, bazen çok umutlu. Tam benlik bir karmaşa. Kafamda bir senfoni var.

Kendime kızmayı bıraktım; zaten başkaları fazlasıyla yapıyor, boş ver gitsin.