Bazı insanlardan neden soğuduğumu veya uzaklaştığımı hiç bulamıyordum. Sonra şöyle enine boyuna bir düşündüm. Meğer insan, ruhunun ışığını söndüren insanlara ne yapsa tekrar ısınamıyormuş.
üstümde çok değişik bir sakinlik var kafamın içi deliriyor ama sakin sakin duruyorum. hiçbir şeyin yolunda gitmeyişini mi kabullendim yoksa kusursuz bir sinir krizi öncesi sessizliği mi ayırt edemiyorum.
Canımı en çok yakan ve sürekli yakacağını bildiğim bir mevzuyla aramdaki bağ benden büyük. Boynum o mesele için kıldan ince.Kendini hatırlatınca susup kenara çekilmek yaramdandır.
Herkesin hayatının belli kısmında olan bir insanım ben. Kimsenin hayatında sürekli olmadım, dile getirmediğim sürece kırıldığım anlaşılmadı, sorun var demediğim sürece her şey yolunda sanıldı, anlatmadığım sürece anlaşılmadım, hatta bazen anlattığımda bile anlaşılmadım.
Bu hayat beni olmadık yerlerde ağlatıp, en ufak şeyde sinir krizi geçirecek hale getirip, çok çabaladığım şeyleri elimden alıp beklentimi sıfıra düşürerek manyak etti. Ben daha da büyük konuşmam. Her şey olabilir bu hayatta, her şey.