terraza no centro de Compostela, seis da tarde. bar concorrido nun dos escasos días de sol de febreiro. hai varias mesas ocupadas por grupos de adolescentes que comentan, entre risas, os plans que teñen pensados para o entroido. (+)

chega unha parella ben vestida, el cuns lentes de sol metalizados como ridícula estratexia para disimular unhas enrugas que delatan a sesentena; ela, melena de salón de peiteado e a manicura intacta de quen non frega os pratos todos os días. (+)

sentan ao noso carón, nunha mesa que ofrece unha panorámica ampla de toda a terraza, á que van chegando máis grupos de mozas e mozos. acomódanse coa parsimonia de que ten o luxo de gozar do ocio hostaleiro un martes laborable calquera. (+)

achégase o camareiro e el pide, alzando a voz a un ton considerable e considerablemente innecesario un "cubalibre de ron con coca cola". unha infeliz confusión lingüística co camareiro, quen non domina o castelán dun paleto perfectamente aburguesado, motiva un comentario (+)

agresivo-pasivo por parte do cliente. o camareiro resolve rir e cumprir a orde de lle traer o ron e a coca cola. en lata. que non lle serve en lata, que "los cubalibres siempre se sirven con coca cola en botella de cristal". por esta vez, decide perdoarlle a vida. (+)

en canto o camareiro desaparece comenta o pésimo servizo recibido coa que intúo a súa dona, que permanece coa mirada perfectamente delineada perdida nalgún punto da alameda e non abriu a boca en toda a conversa. os insultos, cos que se refire de forma extensiva tamén ao (+)

resto de camareiros (que non o atenderon en ningún momento), por suposto, son en galego. "un fato de preas, que se decía antiguamente". a muller asente levemente e ofrécelle un sorriso menos cómplice que conciliador. neste punto dubido se a señora terá algún (+)

tipo de problema auditivo. tras uns minutos dando boa conta do seu ron con coca cola de lata, comeza a proclamar a uns decibelios excesivos (e insolicitados) a súa opinión sobre o grupo de adolescentes que, alleos, desfruta da tarde nas mesas do fondo. (+)

comeza, como non, polas rapazas. "que son como gallinas", "que lo único que saben hacer es gritar como unas histéricas, cacarear, las chicas jóvenes de ahora están frustradas porque son unas malfolladas". para eles tamén hai, non vaiades pensar. (+)

"los jóvenes de ahora lo que están en amadraos', que en mi generación a los diez años dejabas de llamar a mamá para todo, por eso son infelices". de novo, inciso para os insultos en galego, marcando ben o clasismo diglósico que lle vai medrando a cada grolo que regala (+)

Un mini e un golfiño saen da auga no puerto de Ribeira (se non me engaño)

galicia enteira faino gratis a diario

Decidelle a Sito Miñanco que vaia falar co cura pa que non chova sábado na Mikaela

Y dijo Mikaela, o que lle teña medo á chuvia ese burro si que es

E donde o iban coller se non, Dir. Gral. Tráfico solo traballa en Santa Comba no resto do pueblo non existen