Hiç yokken bile, herkesten daha çoksun.

"Gök, yüzünde."

Bir insana tepeden tırnağa, evrende hiç kimse yokmuşcasına, içimde fırtınalar kopa kopa aşık oldum.

Yeri geliyor düşmanının bile derdine koşuyorsun çünkü vicdan bu hangi nefret bir insanın acısından keyif alacak kadar aşağılık olabilir.

"Sen gecenin gündüze çıkan en güzel sokağısın."

Sevmek isteseydi seni bu kadar bekletmezdi. Sabır iyidir ama gerektiğinde vazgeçmeyi de bilmelisin.

“Yıkalım demiyorum, örmüşsün o kadar ama pencere mi açsak bu duvarlara, hem kuşları görürsün, belki çiçek koyarsın önlerine. Ne bileyim.”

Eskiden sadece kışlar soğuktu şimdi ise, insanlar soğuk, yürekler soğuk.

"Evrenin bana verdiği kayıtsız şartsız en güzel şeysin. Kimse bunun aksine inandıramaz beni."

Gitmek gerekir bazen, fazla yormadan, daha çok bıktırmadan. Eğer vaktiyse, ardına bile dönüp bakmadan.

Bazen tek başıma saatlerce yürüyesim geliyor. Sanki yürüdükçe geçecekmiş gibi.

Dünyalar kadar merhamete sahibim fakat ömrüm boyunca affetmeyeceğim insanlar var.

Olmasını istediğim şeyler üzerine düştüğüm zaman değil de kendimi geri çektiğim zaman oluyor o zaman da benim hevesim kalmıyor.

"Seni bir hata yaptın diye niye bırakayım, sen boydan boya hatayken bile elini tutmadım mı."

"O eve artık dönmek istemiyorsun ama anahtarını da cebinden çıkaramıyorsun."

Sonra dedim ki kendi kendime; bırak herkes yoluna gitsin, nasılsa öyle kalsın, neyi kime anlatıyorsun ki, biz buyuz işte. Ötesi yok.

Sabrederken aslında vazgeçtiğini fark ettiğin o an

Elimde olsa resmini kalbime çivilerim.

Düşünün, birini seviyorsunuz ve ıslandığınız hiçbir yağmur sizi hasta etmiyor. Birini seviyorsunuz,eksik kalan yanlarınızı o tamamlıyor.

Seni sevdiğim gün yaşadığımı hissettim, hayata geri döndüm. Sonra kendime dedim ki; "Bir insan anca bu kadar yaşama sebebi olabilirdi."