"Hoşgeldin on bir ayın hüznü Eylül."

“benliğime bakan pencereyi açıp manzarayı izlemeye daldığımda, en büyük kederlerim yok olup gider. hiçbir zaman hayalperest olmaktan başka bir şey olmaya çalışmam. hayatımı yaşamamı söyleyen insanları dikkate almam. daima benden uzak olan ve asla olamayacağım bir şeye aitim.”

cem adrian “seni bir felaketten sakınıp bir umuda emanet ettim” derken kendini felaket olarak görüyor ve bu his bana hiç yabancı değil.

uğultusu kafası olana sessiz oda yok.

sevgi üzmez, yormaz, kırmaz, şüpheye düşürmez, kendini hissettirir. gece uyurken başını okşar, sabah uyanırken gülümsetir.

her şeyi unutabileceğim bir yolculuk yapmak istiyorum. bütün ağırlığımı bir kenara bırakıp. bir kere olsun geleceği düşünmeden. geçmişi anımsamadan. mümkünse adımı dahi unutabileceğim.

“kendi içinde yürümek ve saatler boyu kimseye rastlamamak.” diyor maria rilke.

Dünyanın en hüzünlü hikayesi,sanmaktır. İyi sanmak,hep kendi gibi sanmak,gitmeyecek sanmak,sevildiğini sanmak,güzel günlerin bir gün geleceğini sanmak...İşler yolunda gitmese de insan,sanmak denen o türküyü söylemeye devam eder. Çünkü bilir ki,yaşama tutunduğu narin bir daldır o.

kalkamam dedim bu sefer, dağıldığım yerde kalırım; ama içten içe de biliyordum. insan bu, nelere alışır.

“kimsenin seni tanımadığı bir şehirde, balkonda, kocaman bir hırkanın içinde olsan şimdi sen. bir şeyi terk etmiş olsan. mesela bir şehri.”

bir yerlerde şöyle bir şey okumuştum: “hiç yaşamamışız gibi olacak sonunda.”

her şeyi düzeltmek zorunda değilim, buna gücüm de yetemez. yapabildiklerimden, elimden gelenden, çabamdan gurur duyuyorum. daha iyi olacak, daha iyi olacağız.

bazen, konuşmamak daha iyi hissettiriyor. hiçbir şekilde. hiçbir şey hakkında. hiç kimseye. çünkü elimi uzattığımda orada kimseyi bulamıyorum.

“kimseyle konuşmuyorum. böyle daha iyi oluyor sanki. bir anlamı olduğundan değil. konuşamadığımdan da değil. canım istemiyor sadece. aslında canım isterse bir saksı bitkisiyle hava durumu hakkında bile konuşabilirim. ama hiç canım istemiyor işte.”

sen sormadın ama o işi hallettim. arada halledemediğim meseleler oldu, seni aramak istedim arayamadım, onun ağırlığını da hallettim.

sanki artık hiç kimse beni üzemez ama hiç kimse de mutlu edemezmiş gibi.

“bazen insan her şeyin sonuna geldiğinde, başından beri öyle olacağını bildiğini anlar.”

bence herkesin hayatında acımasız olmayı öğrendiği bir yer var. bir şey oluyor ve sen bir daha eski sen olamıyorsun. herkes sana bencil diyecek ama kimse sana seni bu hale getirdi diye sormayacak.

çok üzgünüm desem yalan söylemiş olurum. çok mutlu asla değilim. arada kalmaktan ve yerini tam kestirememekten nefret edenler bunun ne denli bir çıkmaz olduğunu anlayacaktır.

“bir şeyleri akışına bırakmaktan yoruldum. gidip birilerini öldürmek, birilerinin yüzüne tükürmek, birilerine sımsıkı sarılmak istiyorum.”