Son bir aydır sürekli yorgunum, saatlerce uyusam da bütün gün tekrar yatmak istiyorum. D vitamini normal seviyede olmasına rağmen böyle hisseden var mı? Bu arada uyku salgını diye aratınca şöyle tuhaf bir belgesele rastladım.

Hatırlamakta fayda var, nasıl biri olduğumuz karşımızdaki insanın algısına göre değişiyor. Bu yüzden hepimiz birilerinin hikayesinde çok iyi ya da çok kötü insanlarız. Şahsen ne abartı övgüleri ne de nefret mesajlarını ciddiye alıyorum. Önemli olan vicdanımın rahat olması.

Yaşamak için hepimizin bir “düşmana” ihtiyacı var. Ebeveynler, eski sevgili ya da her yaptığıyla göz dolduran bir akran. Herhangi bir şey. Öfkemizi ve şahsi başarısızlığımızı yöneltebileceğimiz; bizi kendimize mağdur gibi gösterecek, ama yine de rahatlatmayacak bir şey.

“İnsan olun ya.”

Güvenilir birini bulmak iyice zorlaştı. Evine gelen kombici, televizyonuna çıkan siyasetçi hatta yatağına giren sevgili bile gözünün içine baka baka yalan söylüyor. Yeri geliyor, hiç inanmadığı bir şeyi bile en içten, en gür sesiyle savunuyor. Resmen çürümenin kitabını yazıyoruz.

Hayat, insanın sürgün yediği topraklara geri dönme çabasından ibaret. Cennetten kovulduğuna inanan Tanrı'yı arar; işten atılan bir adam, terk edilen bir kadın, sevilmemiş bir çocuk, hepsi “evine” dönmek ister. Ancak kimse, zaten gözden çıkardığı birini geri istemez.

Herkes daha iyisinin peşinde, ama kendisinin daha iyi bir versiyonu için çaba sarf etmiyor kimse.

Dönüp dolaşıp okuyorum acayip bir şiir bu

“Sadece iyimserler intihar eder.”

Şule Gürbüz'ün röportajları da roman gibi. Alelâde başladığı bir cümleyi, verdiği bir yanıtı öyle yerlere getiriyor ki dönüp tekrar okuyasım geliyor. Böyle bir yazarı çeviriye ihtiyaç duymadan okuyabildiğimiz için çok şanslıyız.

“Hayat bir şey değildir, itinayla yaşayınız!”

Keşke burada olsaydın da ölüm yıl dönümüne birlikte üzülseydik. Seninle başka bir evrende, farklı bir boyutta tekrar karşılaşır mıyız bilmiyorum. Geri çağrıldığın yerde umarım keyfin yerindedir ve rakın vardır.

Ölüme dair okuduğum en iyi paragraf. Acımasızca dürüst. “Artık bir daha ölemezdi” diye sevdiğin birinin ölümüne sevinmezsin elbette, ama vurduğun dipten daha fazla düşemeyeceğin, bir daha hiçbir şey seni bu kadar üzemeyeceği için tuhaf bir şekilde rahatlayabilirsin.

Bazı eylemler, bazı kavramlar...

Çok satan kitaplara göz attım, harikalar herkese öneriyorum

6 yıl önce paylaşmışım. Eskiden eve girmezken şimdi evden zor çıkıyorum... Heyecanımı özlüyorum. Daha çok okuduğum, merak edip seyahat ettiğim, riske ve yeniliklere açık olduğum günleri... Benzer bir körelme hisseden var mı bilmiyorum ya da olgunluk dedikleri buysa sıkıcıymış.

Sevdiğimiz her şeyin tam içinde olmak zorunda değiliz. Schopenhauer'un kirpi alegorisi bunun iyi bir örneği.

Şu kısacık cümle izahı zor bir şekilde etkiledi beni. Kendi köşeme çekilip herkesi affetmekten yorulduğumu fark ettirdi. Hiçbirimiz bu kadar empat olmak zorunda değiliz. Şiirdeki gibi; bizi sinesine sarmayan tabiattan, rıza dilenmemeliyiz.

Empatinin de bir sınırı olmalı.

İnsanlar neden gerçeği öğrenmek yerine sürekli motive edilmek istiyor anlamıyorum. Okuduğum en iyi yazarlar, acı da olsa bana gerçeği söyleyenlerdi. Kahramanlardan çok anti-kahramanları sevdim. Yalandan sırtınızı sıvazlayıp sizi gaza getirecek birini arıyorsanız, o ben değilim.