Sanki...
Son yudumusundur..
Bardağındaki çayın..
Son harflerisindir..
Bir şiirin satırın..
Son yaprağısındır..
Fala kurban edilmiş..
Bir papatyanın..
Artık boşunadır..
Tüm çırpınışlar..
Kucağındasındır..
Anlamsızlığın......

Hani..
Her ruhun..
Bir rengi olur ya..
Zamanın..
Kendi rengine boyanır..
İnsanda..
Ancak çaresizliğinde..
Kendini görür..

Bilmiyorum..
Belki de..
Kendime aldanışlar..
Benimkisi..
Gerçeklere susamış..
Yalanlar gibi..

Millete ait olduğu Büyük Millet Meclisi açılalı ve büyük lider
Gazi Mustafa Kemal Atatürk'ün
sadece kendi çocuklarına değil
tüm dünya çocuklarına bu kıymetli
günü bir bayram olarak hediye edeli..

23 Nisan Ulusal Egemenlik Ve
Çocuk Bayramımız kutlu olsun...

*SEVİLMEKTEN korkar, kendisini sevilmeye layık görmediği için.
*YAŞLANMAKTAN korkar, gençliğinin kıymetini bilmediği için.
*UNUTULMAKTAN korkar, dünyaya iyi bir şey vermediği için.
*Ve ÖLMEKTEN korkar, ASLINDA YAŞAMAYI BİLMEDİĞİ için...
Korku, bilinci kilitler....

Korku KraIIığı:
*İnsanların çoğu düşünmekten korkar, SORUMLULUK GETİRECEĞİ İÇİN.
*Konuşmaktan korkar, ELEŞTİRİLMEYE SEBEP OLACAĞI için.
*DUYGULARINI ifade etmekten korkar, REDDEDİLMEKTEN korktuğu için.
*SEVMEKTEN korkar, kaybetmekten korktuğu için.

Çocuklara sadece kendi çıkarlarını korumayı öğrettiğimizden büyüdüklerinde de kendi çıkarlarını 'insan hakları' zannediyorlar..

İonna Kuçuradi..

HİÇ DENİZE DALDINIZ MI?

Deniz güzeldir. İçinde binlerce güzeIIiği, binlerce yaşam biçimini, katrilyonlarca canlıyı barındırır. 'Denizde yüzmek', sadece 'suya girmek' değildir, bu yaşamın içine girmektir. Yüzmekle yetinmeyip dalarsanız, bin­lerce güzelIiğe rastlarsınız...

Farkında olmayan..
Bir bakar ki..
Her yöne ilerlemeye..
Çalışan..
Bir insan oluvermiştir..
Kendi olmaktan..
Uzaklaşarak..
Eksik yönlerini..
Gidermek..
Kendine..
Bir şeyler katmak..
İstiyorsan..
Bunu..
Kendin yapmalısın.
Kendi emeğin ile..
Değişimin..
Kaynağı..
Kendi..
Özünde..

Empatisi..
Güçlü insan..
Tanıdığı..
Her yeni kişide..
Yaşadığı her olayda..
Kendinde olan..
Bir eksikliği fark eder..
Ve bu eksikliğini..
Tamamlayarak..
Kendini geliştirdiğini sanır..
Ama bu gelişiminin.
Nereye doğru olduğunu..
Düşünmez..

Diyorsun ki ; tamam şu eşiği de geçeyim
sonrası düzlük. Düzlük sandığın yere
geliyorsun, bir bakıyorsun orası da
yokuşmuş, hiç bitmiyor.....

“Sadece erkek değildir kadını ezen. Kadın kendi hayatından sorumlu olmaktan vazgeçerek de kendi kendini eziyor.”

Simone De Beauvoir
9 Ocak 1908 - 14 Nisan 1986

Türküm, kürdüm, lazım derler..
Arapça selam verip..
Arap gibi düşünüp..
Arap kültürünü yaşatıp..
Çocuklarına..
Arap isimleri koyarlar..
Nesiniz, kimsiniz..
Kavraması zor..
Her şeyiniz..
Tutarsız..

Sınırlar serbest olsa..
Cümbür cemaat..
Avrupa ya kaçarlar..
İlimden, bilimden, irfandan uzak..
Hayat inşa ederler..
Başlarına bir şey gelince de..
Suçu kadere atarlar..
Kafalarını kuş pisletse..
Kısmet sanırlar..
Kahve fincanının içinde..
Yarınlarını ararlar..

Ama..
İşçinin, yetimin, halkın hakkını..
Çekinmeden tıka basa yerler..
Namus, namus, deyip..
Canlara kıyarlar..
Ama özel yaşantılarında..
İş ve sosyal yaşamlarında..
Namussuzluğun her türlüsünü..
Pervasızca yaparlar..
Vatan, toprak, bayrak derler..

Birbirine uzak.
Ve..
Birbirine zıt şeylerin.
Bu kadar iç, içe olduğu.
Başka bir toplum görmedim.
Yere düşen bir parça ekmeği
Öpüp bir kenara koyarlar
Ama çöpe tonlarca ekmek atarlar
Domuz eti haram deyip yemezler.
Ama.
İşçinin, yetimin, halkın hakkını
Çekinmeden tıka basa yerler.

En çok kaybeden de hırslı insandır..
Hırsına yenik düşer her atılganlığında..
Ama en tehlikelisi pişmanlıktır..
Tüm zihnini saran pişmanlık hissi..
Yapmasa içinde kalacak..
Yapsa neden yaptım olacak..
İkilemde kalıp pişman olacağı şeyleri..
Yapmaya sürüklenmek..

Karantina gerektiren virüsler gibi..
Sarar ruhumuzu bünyemizi..
Her duygu ona karşı olan..
Bir diğer zıt duyguya hitaben gelişir..
Hep sakin olumlu bir insanın öfkesi..
Daha yoğun ve şiddetlidir..
İçine atan insan zamanla kin darlaşır..

Kime ve neye cephe alırsak alalım..
Öfkelenirsek öfkelenelim..
İçimizin derinliklerinde gizlidir.
Biriktirdiğimiz öfkeler.
Öyle iki bağırma üç yıkma ile.
Çıkıp gitmez içimizden..
Mutluluk çoğalır, üzüntü azalabilir..
Ama öfke, hırs, kin, pişmanlık.
İçimizde gizlice büyüyebilir..

Yaşadığımız dünya..
Bir savaş arenası..
Ne ile savaştığımız..
Ya da neyin uğruna..
Önemli değil...
Nasıl savaştığımız önemli..
Kimler ve ne ile savaşırsak savaşalım..
Asıl savaştığımız kendimiziz çünkü..