en kötüsü de bir gün gerçekten sevilecek olursam buna inanamayacak olmamdır.

benim sana kalbim vardı...

tükeniyorum.

tam olarak tarık tufan'ın 'bu baş ağrılarım beni öldürecek biliyor musun..' dizesindeyim..

her an ölecekmişim gibi hissettiriyor ama yaşıyorum işte..

beklenti, tüm kalp ağrılarının kaynağıdır..

biterken beni de bitiriyor bazı şeyler..

“insanlar size asıl renklerini gösterdiklerinde onları tekrar boyamaya çalışmayın..” uyarısını altın yaldızlı bir levhaya işleyip asacağım kalbimin başköşesine..

şimdi de o hasta olmuş, damar yolu açmışlar minik kolunu kaldırıp göstermeye çalışıyor bana.. konuştuk, her zamanki gibi aramızdaki o büyülü dil yine çiçekler açtırdı yüzünde, benim kalbimse onunla zaten hep çiçek 🤍

seni bana yazılmış bir şarkı zannettim..

durumlar hiç iyi değil millet, çıldıracağım galiba şimdiden helalleşelim.

seni seviyorum ve sevmenin sadece sevmek olarak kalmasının sancısı, göğsümü târumâr ediyor...

bitirmek istemiyorum; ama belki sürdürdüğüm, bitmiş bir şeydir..

en çok beklediğin gelse bile bir gün, hiçbir zaman beklediğin anlamda gelmeyecek..

saniyeler süren bir rüyada göz göze gelebilmek için çabalamak nasıl bir çaresizlik, uyanınca son ihtimali de tükettim işte diyip ağlamak peki?

insan, yüreğinin dağlandığı o unutulmaz anda kalıyor ömür boyu..

bi` tane bi` uykusuz var, u y u y a m ı y o r geceleri..

şiirdir `

çiçekli badem ağaçlarını unut, değmez.. bu bahiste geri gelmesi mümkün olmayan hatırlanmamalı..

ay güzel, senin yüreğimdeki yerin daha güzel.