قله‌های زندگی، همان لحظه‌هایی هستند که قدر آن‌چه را که داری می‌دانی. دره‌های زندگی، همان لحظه‌هایی هستند که حسرت آن‌چه را از دست داده‌ای می‌خوری. #کتاب_قله‌ها_و_دره‌ها

اینکه خودم احساس خریت کنم، برام آزاردهنده‌ست. ولی این‌که کسی فکر کنه من خرم، برام کشنده‌ست.

آدما وقتی دارن برای همیشه از پیشت می‌رن، مهربون می‌شن. انگار می‌خوان جبران کنن. می‌خوان خاطره‌ی خوش از خودشون به جا بذارن. ولی نمی‌دونن همه چی می‌مونه. هم بدیا هم خوبیا. هیچی جای هیچ چیز دیگه‌ای رو نمی‌گیره.

چطوری به خودش اجازه می‌ده به خودکشی فکر کنه وقتی یک بچه رو آورده توی این دنیا؟ مسخره نیست؟ خودت اگه موندن برات عذابه، پس چرا اون بی‌گناه رو آوردی‌ش؟

تاوان بی‌فکری‌ و انتخاب اشتباهت رو فقط و فقط خودت باید بدی نه هیچ‌کس دیگه.

درسته که انرژی‌های مثبت و منفی سرایت می‌کنن، اما ذهن هم باید آماده‌ی دریافتش باشه. گاهی آدم اون‌قدر حالش گرفته‌ست که هیچ چیز مثبتی نمی‌تونه وارد بشه. برعکس وقتی حالت خوبه، منفی‌ها خیلی سخت می‌تونن روت اثر بذارن.

مهاجرت تحمیلی رو زیر بارش رفتیم ولی واقعا دیگه روا نیست نتونیم حتی به کشورمون سفر کنیم.

ای کاش ایران هم جایی از این دنیا بود که ماها هیچ ایده‌ای از جنگ و آشوب نداشتیم.

یه روزایی اونقدر پر انرژیم که مطمئنم کائنات اشتباهی منو به‌ جای خرگوش خلق کرده. همش دوست دارم فعالیت کنم. تند راه برم، برقصم، بپرم … یه روزایی هم اونقدر خاموشم که فقط می‌تونم نقش لاک‌پشت رو بازی کنم😅