به هلو حساسیت غریبی دارم؛ پوستش صورتم رو سرخ و ملتهب می‌کنه و به خارش می‌ندازه. تا توی چشم‌هام هم پیش می‌ره و یک صورت آماس‌کرده با چشم‌های نیمه‌باز برام می‌مونه. به پوست‌گیر هلو نیاز دارم؛ ترجیحاً یک مرد صدونود سانتی ترکه‌ای.

گوته برای یکی از وزرا نامه نوشته و پول خواسته: «پول از جیب‌های من می‌رود، همچون آبی که از آبکش سرازیر می‌شود.» کاش شمارۀ لاریجانی کوچک رو داشتم و با نوشتن این جمله، می‌خواستم صدوپنجاه میلیون تومان برام بزنه.

توماس مان بعد از جنگ دوم حین سخنرانی‌ش دربارۀ آلمان و آلمانی، با نقل‌قول از گوته آرزو می‌کنه: «آلمانی‌ها هم چون یهودی‌ها پراکنده و در سراسر جهان پخش شوند.» رنج ملت بودن، شرم از سرنوشت شوم مشترک، «من از این‌هام، من مثل این‌هام، ما رو از کنار هم بتارونید.»

همه‌جا می‌رم تا سرخورده‌تر برگردم به یاد تو.

Duras: “Nothing remains but the memory of having forgotten.”

بالاخره بعد بیست‌وهفت سال تصمیم گرفتم باور کنم در رابطه بودن، سفر کردن و مهمونی رفتن جز بدحالیِ در حین و بعدشون چیزی برام ندارند. دائماً خودم رو در معرضشون می‌ذارم و بلافاصله شروع می‌کنم به عذاب کشیدن. نمی‌دونم، لابد تسکینم جای دیگری باشه، توی قبر مثلاً.

«اما چه چشم‌هایی هان»، عزیزم «انگار یک جفت خرما.»

Mozart is the impersonal divine. Chopin reveals his most intimate life

«بدون عشق نه هستی وجود دارد و نه زندگانی... آه! من وجود دارم، و شادمانم - از مجرای عشق است که شادمانم. اندیشه‌هایی که از فرط شکوه، فشار روحی طاقت‌فرسا، و عشق‌های بداختر به بیراهه افتادند، همه و همه هلدرلین را دچار جنون کردند. آیا بر من نیز چنین خواهد رفت؟»

«ظاهراً خودارضایی هم در فروپاشی او بی‌تأثیر نبوده است.»

شرایط امن برای من همیشه در آستانه بودنه؛ در آستانۀ تزلزل، زیستِ پیشاآشوب، بی‌امنیت، در انتظار ناامیدی.

نامه‌ای که الان از کافکا خوندم تپش قلبم رو بالا برد و زود اومدم زیر پتو پناه بگیرم، اما قبل از رسیدن به اتاق اشک یخه‌م کرد.

چرا این معمار-پولدار-نازنازی‌ها جایی شبیه به رزیدنسی در یکی از ویلاهای شمالشون که پنجره‌هایی رو به درخت داره، به من فقیر اختصاص نمی‌دن تا این نیمه‌متن رو تبدیل به چیزی کنم؟ (معمار رو بابت محبت شخصی خودم به این قشر نوشتم.)

منم همین‌طور سیلویا پلات.

یوناس مکاس دیدم و یادم اومد چیزی شاعرانه دربارۀ گربه‌ها و بچه‌ها وجود داره.

در جواب این پسره که پرسید ادبیات رو دوست داشته‌م یا به دلایل دیگه‌ای درش تحصیل کردم، گفتم: «نه، من شیفتۀ ادبیاتم.» و بعدش زار زار گریه کردم.

همین‌طور که از رادیو سمفونی شمارۀ ۳۱ هایدن پخش می‌شه، کتاب می‌رسه به هفتم ژوئن ۱۸۴۳ و هلدرلین می‌میره. هیچ‌چیز زندگی‌م واقعیت نداره؛ حتی شوریدگی‌م در تأثیر و تأثر از چیزهاست، چیزهای منقضی.

نام: استاد هلدرلین ماهیت بیماری روانی: پریشان احوالی علل بیماری: عشق نافرجام، ضعف شدید، افراط در مطالعه از نسخه‌هاش در آسایشگاه روانی: ۲۵۰ میلی‌لیتر شراب برای دو روز تریاک خالص، چهار گرم شکر سفید، یک اونس

خونه‌های زیادی عوض کردم تا متوجه شدم برای یک موجود صدوشصت سانتیِ سی‌وهشت کیلویی تنها، چهل‌وچهار متر و نیم مناسب‌ترین متراژه. الان همه‌چیز اندازه‌ست؛ فیت و دقیق.

کافیه یک ماه مردی به خونه‌ت رفت‌وآمد کنه تا اتاقت برای مدت‌ها بوی مرد بگیره؛ بویی که نه خوب و نه بده، هیچ مشخصۀ خاصی نداره و منحصر به هیچ مرد بخصوصی نیست، فقط نشانۀ شومی از حضوری بلندمدته.