"Yani seni düşünüp boşluğa bakarken kendimi buldum." Reşit İmrahor'dan yeni bir şiir; Mektūb. 🔗 banliyo.org/mektub-resit-i…

Yeni e’nin 87. sayısı “Mücadele İçinde Bir Kalem İşçisi: Neriman Hikmet” başlıklı dosyasıyla çıktı! Edebiyat tarihimizde haklarında çok az konuşulmuş, üretimleri ve hayat hikâyeleri layıkıyla değerlendirilmemiş yüzlerce insan olduğunu söylemek abartı olmayacaktır. Çoktan

Her zamanki gibi, önemli ve doyurucu bir dosyaya imza atmış gibi duruyor yeni e. Merakla bekliyor olacağım.

Türk şiirinin senede bir ortaya çıkan dolunayı, yine sahnede. Dijitalden hep uzak kaldım maalesef. Arayı kapatmaya çalışacağım. Reşit İmrahor’un yeni şiirlerinden eksik kaldım.

Okudum ve beğendim. İyi ve içi dolu bir dosya hazırlanmış. Yaratıcı şiirler de yok değil. Buzdokuz’un satın alıp okuduğum ikinci sayısıydı bu. 23. sayısını okumuştum bir de. Edebiyata ve özellikle şiire emek veren, yaratıcı bir ekiple karşı karşıyayım. Kutlarım.

Bir kaç gün önce okuma fırsatı buldum. Çok da konforlu şartlar sunulan bir yerde olmadağımdandır herhalde, şiirleri pek vasat buldum. Şiirdeki çağdaş olmayan imgenin aşılamadığını ve “babanın” öldürülemediğini düşündürttü bu bana. Gençlerin şiirleri bile yaşlanmış, üzücü.

Üzgünüm. Pek istenilen cevabı veremeyeceğim. Bir kaç isim hariç şiirler kötü. Sadece şiir, bilinen, okunan, -neredeyse merkez olan- sevilen bir dergiydi. Ama maalesef vadedini doldurdu bence. Doldurma usulüyle ilerliyor gibi artık. Niceliğe verilen önem, derginin sonunu getirdi.

Bu dergi bana türk şiirini gençlerin, biz yaşlıların elinden alıp kurtaracağını düşündürttü. Şiirin bitmeyeceğini ama şekil değiştireceğini, ve yine ne olursa olsun ilgi çekebileceğini gösteren bu dergiyi yayıma hazırlayan kişi ve kişileri tebrik ediyorum. Sağlıcakla kalın.

Ve tabii ki Varlık dergisi. Gayet dolu bir sayı olduğunu düşünmekle beraber şiirlerin sıradanlığından gözümü alamıyorum. Takdir edersiniz ki Varlık hep bir merkezdi. Hep merkez olma, ve olacağını düşünme; sıradanlığı, spontaneliği ve rahatlığı da beraberinde getiriyor maalesef.

Şiiri mi daha çok seviyorum yoksa futbolu mu hala emin değilim. Sonuçta birisi, fonların, büyük abilerin, paranın, çevrenin ve torpilin çerçevelediği, yeteneği olanın bir yere gelmesi için “bir yere gelmişlerle” yakın olması gerektiği bir düzen artık. Futboldan bahsediyorum.