El ne derse desin. Gel, biz buna nasip diyelim. “Nasipse gelir Hint’ten Yemen’den nasip değilse ne gelir elden.”

Adını koyamadığımız bir özlemi yaşayıp gidiyoruz.

En büyük mücadele inancı kırılmış olan birine karşı verilen mücadeleymiş.

Büyük hayal kırıklıklarım olmadı benim, yağmurda ıslanmayı göze almışsam şemsiyeyi açmam.

Eylül geldi diye umudumuzu dökmedik, bizim için her zaman Nisan Bahar.

Düşündüklerimi söylüyorum tabi ki ama her düşündüğümü değil..

Yarım kalan hayaller olsaydı nasıl olurduyla bitiyor.

İnancımı kaybetmedim, olacağı varsa olur.

Gelmeye niyeti olan bekletmez.

En büyük adaletsizliği en yakınımdan yaşadım. Affetmek adaleti sağlamıyor.

Gerçeklerin ne kadar saklasanda ortaya çıkma gibi bir huyu vardır.

Konuşmuyorum diye özlemiyorum sanıyorlar oysa konuşmadanda özlüyor insan.

Öfkeye kapılanın güvenli limanı olmaz.

Sözün bittiği yere az kaldıysa açılan defterlerin kapanması yaklaşmış demektir.

Bana göre yara alıp yaralamamak insan olmanın en uç noktası.

Sözü doğru tutanın eğri işi bulunmazmış. Bizim içinde bir köy bulunur elbet.

Kendimizi yensek geriye güzel şeyler kalacak.

Umursamazlık elbisesi üzerindeyken dinlediklerin sadece kulağın ardında kalıyor.

İhtiyaç mı istek mi onu bilemedim.

Gitmek istediğin yolu tarif etmem gittiğin yolu onayladığım anlamına gelmez.