Anlatmak istemeyene soramıyorum, sormayana söyleyemiyorum, çağırmayana gidemiyorum. Ödüm kopuyor biri karşımda mış gibi yapmak zorunda kalır diye.

İnsanlar gelir insanlar gider ziyafetler verilir gülersin. Sofrada hiçbir şey yokken de sofrada kalabilenlerle yola devam edersin

bir daha bulmanın neredeyse imkansız olduğu o derin bağı kaybetmemek için neden çabalamaz da öylece gidişini izler insan neden ki

ne oldu ya da neden bilmiyorum ama hayat yeniden firuze ve kumru bloğu okuyup kulağa hoş gelen müzikler dinlemek gibi hissettiriyor

Neyse, zaten hiç halim yok.

Üstüne yok öyle güzel daha güzeli varsa bile onu da Kumru yazmıştır

Canımı sıkıp uzaklara baktıracak bir şeyler okumak istiyorum duygu yoğunluğum uzaya çıktı

Annem hep derdi ki 'anne babasız bir çocuğu yetimhaneden çıkarıp, ona dünyanın en güzel bir gününü yaşatıp, sonra geri kaldığı yere yollamak; ona iyilik değil, zulümdür'. Bazen devam ettiremeyeceği şeyi en başından veren insanları tam bu sözdeki zalimlikle özdeşleştiriyorum.

Hiçbir şeyden haberleri olmadığı için her şeyi kolay zannederler

bazen sadece kendini ifade etmek bile insan için bi teselli biçimidir

Senin güzel gözlerine o hüznü düşürenlerin Allah belasını versin

insan bazen dümdüz canım yandı diyebilmeli. bırakalım da dimdik durmak kavak ağaçlarının olsun.

Hem icini koyultma belki gercekten cekip gideriz. Yaslanacak ve devrilmeyecek seyler buluruz. Devrilmek nasildi unuturuz. Olabilir.