نمیدونم چرا اینسری انقدر دلم برای تهران تنگ شد، هیجا تهران نمیشه🥲

٤ روز رفتم مسافرت اندازه يک هفته امشب کار کردم :)))

یکی از عجیب‌ترین سفارش‌های دوران کاریم امروز بود؛ فرنچ ‌تست برای یک هاسکی!

چرا بین اون همه ترافل با طعمای مختلف، کنار قهوه‌ی من ترافل تیرامیسو گذاشتن؟ =))))

اینستاگرام رو باز میکنی همه‌ش یه عده آدم ثابت و گروه های دوستی مشخص هستن که از این ایونت به اون ایونت.

امروز دلم یه شاخه گل میخواست🫠

قلبم از مکالمه‌ی دیشب جوری به درد اومد که میتونم کل روز رو به خاطرش گریه کنم.

باورم نميشه يه دسته گل اومد واسم دم آشپزخونه😭🫠

امروز به مقدار زيادی دلم گرفته🫠

پس از یک بادکش حسابی و جبران کم خوابی‌هام، دوباره به زندگی برگشتم :)))

بعضی وقتا هر چقدرم تلاش کنی یه سری چیزا دیگه مثل قبل نمیشه.

صميميت‌های بیجا توی محیط کاری رو اصلا درک نمیکنم.

یکی از بچه‌ها صدام کرد گفت یه میزی کارتون داره با استرس رفتم دیدم یکی از پیجم با همراه خارجیشون اومده اینجا، غذا ایرانی‌هارو سفارش داده بودن و خیلی دوست داشتن🥲

کجاست اون آرزوی امیدوار و با انگیزه 🫠

روی هر چیزی یه اسم «ست منیو» میذارن و بعد هرچی دلشون خواست سرو میکنن و کلی هم پول میگیرن، حداقل قبل از به کار بردن کلمه، با تعریف و مفهومش‌ آشنا بشید.

بچه‌های اینجا انقدر مهربونن که هر روزی که حوصله ندارم، با یه اتفاق کوچیک روزمو می‌سازن🫠

زندگیم خلاصه شده تو آشپزخونه.

هیچوقت با هیچ لباس چرمی نتونستم ارتباط بگیرم مخصوصا کت چرم مشکی.

بالاخره بهترین کبابی تهرانو پیدا کردم

سوالم اینه آیا کسی بدون کار کردن توی آشپزخونه میتونه شف بشه؟