Aşkta, Proust'un dediği gibi, en sonunda arzu nesnesini kaybetmekten korkmayız. Olgun insan aşkın istikametini, kendisini neyin beklediğini gerçekte ezbelemiştir. Korktuğumuz şey, karşı tarafın bizi istediğimiz gibi arzulayıp arzulamayacağıdır.

—"Girmekten imtina ettiğim tüm savaşların yaralarını taşıyorum ben."

Yaşamın bir anlamı var mı sorusu, bana öyle önemli bir soru gibi gelmiyor. İnsanların büyük bir kısmı hayatı sadece yaşıyor, o kadar. Bu soru kimin için önemli, birkaç filozof ve akademisyen için ancak. Onların da zaten tatmin edici bir cevabı yok.

Duygusal Eğitim'de çok vurucu şöyle bir söz var: "Veda anında sevdiğimiz kadının orada olmadığı bir an vardır." Ben bunun olağan zamanlarda da çok sık yaşandığını düşünüyorum. İletişim kurduğumuz insanlarla aynı dünyayı paylaşmıyoruz çoğu zaman. Tümden başka yerlerdeyiz sanki.

"Shakespeare'in dediği gibi, bütün dünya dramatik bir tiyatro sahnesi midir, gerçekten de?"

Bence mükemmel bir ikili. Haziran'ı kendileriyle kapatıyorum.

Gülten Akın, mükemmel değil mi?

"Hakikat, hazır biçimde verilip cebe atılabilen basılı bir para değildir." –Hegel.

Arapçada şiir söyleyene şa'ir denir. Bu kelime sıradan fanilerin bilmediğini bilen anlamına gelir. Peki, şair bu bilgiyi nereden alır? Kulağına dizeler fısıldayan ilham perisinden. Peygamberlikle şiir arasındaki fark, esinin kaynağında bulunur: Peygamber ilahidir, şiirse şeytani.

Sadece 140 sayfada bu kadar güzel şeyleri nasıl anlatabiliyorsunuz, gerçekten hayran oluyorum.

Sizi bir kere olsa dahi bilerek kırmayı düşünen hiç kimseyi affetmeyin.

Konuştuğumuz dilin nereden geldiğini bilmiyoruz, halbuki konuşmak başlı başına mucizevi bir şey. Bu kitap da onun büyüleyici hikâyesi.

Beni bu kitabın yakınına bir yere gömün, yalvarırım. Ne kitaplar var gerçekten, ne biçim dünyalar var.

Hegel'i boşa çıkarmaya çalışan biriyle asla felsefe konuşulamaz. Kafası çok farklı çalışan, çok sistematik bir filozoftur Hegel. Mantık Bilimi'nin girişindeki "Varlık-Hiçlik" tartışmasını ve bunun gibi bir sürü şeyi kolayca anladım diyemezsiniz. İdealisttir ama çok büyüktür keza.

İnsanlar cinsellikle ve ırkla kafayı yemiş gibiler. Ontolojik olarak bomboş işler aslında, ama gel de anlat.

Platon'un mağarası diye bir yer yok gerçekte. İnsanların kanaatlerinin zincirine vurulduğu yer bu dünyadır. Platon anlaşılsın diye bunu alegori ile anlatır. Alegoriler çok basit soyutlamalardır. Zihinsel bir temsil sunarlar. Fakat gerçekte acı çektiğimiz dünya burasıdır.

Hegel'e göre Köle kendini adlandırmaktan acizdir. Ona bu ismi bizzat Efendi vermiştir. Bütün dilsel göstergeler Efendi'nin elinin altındadır. O sadece dilin değil, mülkiyetin ve Kölenin içsel korkusunun da sahibidir. Sadece nesneleri değil, Kölenin tahayyülünü de şekillendirir.

Birini sevmek, gönüllü şekilde ona benzemek istemektir.

Bir meseleyle ilgili konuşmadan önce iki yüz kitap okumam gerektiğini düşünüyorum. Okuyunca da bu sefer bu kadar şeyi kim anlatacak diyorum. Bakın bu trajedidir, dramdır.

Şöyle kallavi bir dörtlü, "Mitsel İmge" biraz imtiyazlı tabi.