ای کاش آنجا درکنارت بودم و تبریک از کیلومترها دورتر

#NewProfilePic

این حرف‌ها حاصل زندگی کردن در آکواریومه، تمام ارتباطشان با دنیای بیرون حاصل چند تا نمایشگاه در چند شهر دنیاست، هنرمند باید از تمام امکاناتی که دنیای امروز در اختیارش میگذارد استفاده کند، به نظرم بزرگ‌ترین خدمت اینترنت و هوش مصنوعی این بود که بساط این گفتگوهای یکطرفه را جمع کرد

My work in AFP on Pride march in DC

چون شیر اندر دریا و نهنگ اندر کوه پروژه‌ای درباره مهاجرت بی‌جایی و هویتی در حال دگرگونی.‌وقتی میان دو جهان زندگی می‌کنی، نه به یکی تعلق داری، نه از دیگری جدا می‌شوی. این‌پروژه پایان‌نامه‌ای بود در دانشگاه جورج واشنگتن. سفری برای فهم اینکه هویت نه یک پاسخ بلکه یک پرسش دائمی‌ست.

از حجم خبر سر شدم، داشتم سیگار و ترک میکردم ولی تو ۲۴ ساعت گذشته دوتا پاکت کشیدم، به سختی با خانوادم تماس میگیرم، نگران رفقامم هستم زیاد و در نهایت یک کلام نگران ایرانم، ایران

نزدیک خونه مادرم و زدن اینترنت نیست نمیتونم تماس بگیرم دارم دیوانه میشم

این همه سال تحریم و بدبختی و به مردم تحمیل کردید در چند ثانیه دود شد رفت هوا، حقا که لایق فحش هم نیستید

کران تا کران همه تحلیلگر، همه در حال چرند گفتن، همه در حال متهم کردن دیگری به خیانت و نفهمیدن همه در حال صادر کردن رای، همه متخصص علوم سیاسی و نظامی همه پارتیزان، بابا بی‌خیال یکم جمع‌تر بشین همه جاشیم

رفیقم در غربت پدر از دست داد، این رفیقم خیلی قدیمیه و رفاقت ما برمیگرده سال ۸۱ تو کافه‌های گاندی که بعد تو مطبوعات ادامه پیدا کرد و وقتی من رسیدم آمریکا اومد فرودگاه دنبال من خیلی گردن من حق داره و از اینکه کاری نمیتونم براش انجام بدم ناراحتم آقای R Jalali رضا جلالی تسلیت میگم

#4thofJuly in Washington D.C, on assignment

هیچ فضیلتی در پیچیدگی نیست، مهم‌ترین پاسخ‌های زندگی را زمانی گرفتم که به مسائل به ساده‌ترین شکل ممکن نگاه کردم، من از پیچیدگی متنفرم توانش را ندارم و متاسفانه جغرافیا در پیچیده یا ساده بودن آدم‌ها نقش بزرگی دارد انسان خاورمیانه‌ای از لحظه تولد با یک زیست پیچیده درگیر است.

امروز کتاب فارغ‌التحصیلان دانشگاه هنر جورج واشنگتن (کورکوران) ۲۰۲۵ به دستم رسید و هنوز باورم نمیشه اون روزهای سخت و پرفشار گذشت، دوست داشتم این اتفاق را با خانواده‌ام و رفقام شریک بشم و نشد امیدوارم به زودی همه عزیزانم را بتوانم ببینم ای کاش وطن اندکی مهربانتر بود.

این عکس را امروز فیسبوک بهم یاد آوری کرد ۲۱ جولای ۲۰۱۱ و عکس دوم چند روز پیش واقعا از صبح گیجم چه فکر میکردیم و چه شد چقدر امید و آرزو خاک کردیم در این چند سال چقدر رفیق از دست دادیم چه عشق‌هایی را فراموش کردیم، من دیگه به هیچ تغییر مثبتی چه در ایران و چه در زندگی اعتقاد ندارم.

یه جمله‌ای دیشب خوندم جالب بود، به راستی که نادانی باعث خوشحالی می‌شود

هموطن احمق در مورد نمایشگاه سه زن نقاش ژاپنی که بخاطر قانون ۹۰۶۶ مجبور به ترک کالیفرنیا شدند در زمان جنگ دوم جهانی و تاثیر آن اتفاق بر کارهاشون تو قسمت نظرات نمایشگاه اینو نوشته گذاشته بعد قسمت روابط عمومی موزه همه را به هوش مصنوعی داده برای تحلیل و دسته‌بندی نظرات، چی بگم واقع

خیلی خوشحالم که امسال حداقل تبریک روز خبرنگار را خیلی کمتر میبینم، تقریبا در همه جا، دیگه نه خبری مانده نه نگاری دوستان

یک پوزیشنی را به علت ملیت از دست دادم که هر کسی در تخصص خودش آنجا را مانند قله‌ای میبینه که باید بهش برسه، عصبانی هم نیستم شوکه‌ام دیگه باید پذیرفت که یک چیزهایی که خیلی هم مهم هستند از کنترل ما خارج است، من زورم را زدم ولی نشد اینایی که بهتون میگن تلاش کنید جواب میده دروغ میگن

My assignment today for #AFP

رفقام از یک کشور دیگه در کنار هم تماس ویدیویی گرفتن باهام، جواب این سوال که تصمیم درست چیه فکر میکنم هیچوقت پیدا نمیشه عزیزان