Kto we Mnie wierzy (πιστεύω), choćby umarł, żyć będzie (J11,25). To coś więcej niż obietnica. To perspektywa celu, którą daje nam Jezus, byśmy nie zapomnieli dokąd zmierzamy. Wszak im bardziej o tym zapominamy, tym bardziej grzęźniemy w doczesności i lękamy się wieczności.

Sprzedał wszystko, co miał i kupił - jedną, drogocenną perłę (μαργαρίτης) (Mt 13, 46). Kupiec poświęcił wiele, aby zyskać to coś jednego, najcenniejszego. A my? Nie chodzi o to, byśmy wszystko sprzedawali, ale wszystkie nasze sprawy królestwu Bożemu świadomie podporządkowali.

Królestwo niebieskie podobne jest do sieci zagarniającej (συνάγω) ryby wszelkiego rodzaju (Mt 13,47). To zagarnianie jest przyjmowaniem. Lecz my, zamiast przyjmować, próbujemy często limitować. Zapominamy, że oddzielenie dobrych od złych to kres, a nie początek, i należy do Boga.

Powątpiewali o Nim, a dosłownie: gorszyli się (σκανδαλίζω) (Mt13,57). Jakże Ten, który się z nimi wychował, mógłby teraz ich nauczać czy uzdrawiać? Dzieje się tak, gdy zamykamy Boga w wąskich ramach naszych stereotypów i ciasnego myślenia. Płacimy wtedy cenę niewiary i zwątpienia

Salome, gdy tańczyła, spodobała się Herodowi (Mt 14,6). To "spodobanie się" opisuje słowo ἀρέσκω (areskō), które oznacza zadowolenie będące zarazem osłabieniem (od słowa "airo" - usuwać, odbierać). Tak właśnie działają namiętności: dostarczając przyjemności, odbierają rozsądek.

Strzeżcie się chciwości (πλεονεξία) (Łk12,15). Wszak zwodniczy urok gromadzenia bierze się stąd, że ufamy temu, co posiadamy. W ten sposób wytwarzamy sobie złudne poczucie bezpieczeństwa - kruche, bo oparte na przemijającej materialności i podstępne, bo zabijające głód wieczności

Jedli wszyscy i zostali nasyceni (χορτάζω) (Mt14,20). To wciąż nasze zadanie - w imię Jezusa pomnażanie i nasycanie. Wszak są w tym świecie różne głody - cielesne i duchowe. Mamy je zaspokajać nie tylko przez materialne karmienie, ale też Ewangelią - przez świadectwo i głoszenie.

Na widok silnego wiatru Piotr uląkł się (φοβέω) i zaczął tonąć (Mt14,30) - choć Jezus był blisko, a on sam szedł po wodzie. Doświadzczenie cudów i znaków nie chroni nas przed lękiem i zwątpieniem. Wszak to kwestia dojrzałości, która przejawia się wobec Boga w dziecięcej ufności.

Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił, a dosłownie: stał się inny (ἕτερος) (Łk9,29). Jezus w przemienieniu odsłonił na chwilę to, co ukryte pod powierzchnią Jego czlowieczeństwa. Nasza modlitwa to droga przez przemienienie - dążenie do inności, która ma twarz świętości

Jezus daje klucze (κλείς) królestwa nieokrzesanemu rybakowi; obdarza go władzą związywania i rozwiązywania (Mt16,19), która w Kościele wciąż jest przekazywana. Pokorna mądrość Boga tak ufa człowiekowi, że na wiele sposobów pozwala mu sobą dysponować. Nam też - nie tylko Piotrowi.

Kto chce pójść za Mną, niech mnie naśladuje (Mt16,24). lub też: niech Mi towarzyszy (ἀκολουθέω). W rzeczywistości bowiem do tego jesteśmy powołani - aby stać się towarzyszami Jezusa. To nie tylko zaproszenie ale też przywilej bycia "przy" - przy(Jego)jaźni - z Bogiem w przyjaźni

Błąd panien głupich (μωρός), które zapomniały oliwy do swych lamp (Mt 25, 3), polegał na tym, że miały dobre intencje i poważne plany, ale brakło im rozsądku - mądrości praktycznej, która potrzebna jest między teorią i dzialaniem. W życiu duchowym łączy się ona z rozeznawaniem.

Spodobało się Bogu dać nam królestwo (Łk12,32). A dokładniej, Ojciec miał upodobanie (εὐδοκέω), aby w taki sposób nas obdarować. Nie ukryty cel lub pragnienie testowania nas. Jedna z rzeczy, w które często najtrudniej nam uwierzyć, to całkowita bezinteresowność Bożego miłowania.

Synowie są wolni (ἐλεύθερος) (Mt17,26). To nie przyzwolenie na samowolę, ale wezwanie, by - zamiast skrępowania jarzmem litery prawa - postępować zgodnie z jego duchem. W praktyce oznacza to zdolność do samostanowienia realizującą się najpełniej przez wybór obiektywnego dobra.

Kto się uniży (ταπεινόω) jak dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim (Mt 18,4). Nie chodzi jednak o zdziecinnienie, ale o uznanie własnej niezupełności. Wówczas może zbudować się w nas zdrowe poczucie zależności od Boga, a ono jest źródłem duchowej siły i śmiałości.

Wszystkiego użyczy Ojciec tym, którzy zgodnie (συμφωνέω) o coś prosić będą (Mt18,19). Nie chodzi jednak o zgodność jako monoformiczność i ścisła jednolitość. Zgodność naszej wspólnej prośby ma być symfonicznością - harmonią pragnień i sposobów wyrazu; pojednaną różnorodnością.

"Stanowczo odcinamy się od tego typu narracji" - czytamy w oświadczeniu dotyczącym działalności Krzysztofa Dzieńkowskiego i Klaudii Domańskiej, pod którym podpisali się m.in. dr hab. Aleksander Bańka, Marcin Zieliński i Karol Sobczyk👇 stacja7.pl/z-kraju/stanow…

Ile razy mam przebaczyć (ἀφἰηπι) memu bratu? (Mt18,21). Niby to wiemy, a jednak wciąż chętniej przebaczenie limitujemy niż nim szafujemy. Może dlatego, że odzywa się w nas chęć zemsty i ukarania? A może - bo wciąż jeszcze nie uświadomiliśmy sobie, jak wiele przebaczył nam Bóg.

W radosnym uniesieniu (εν αγαλλιασει) podskoczyło dzieciątko w łonie Elżbiety, a Maryja śpiewała o wypełniającej ją radości (Łk1,44n). Ale my chętniej płaczemy nad ukrzyżowaniem. W chrześcijaństwie jest miejsce na krzyż, lecz chrześcijaństwo to wydarzenie wiary w Zmartwychwstanie

Dopuśćcie (ἀφἰω) dzieci i nie przeszkadzajcie im przyjść do Mnie (Mt 19,14). Dziś wciąż im to utrudniamy - tym razem małym, kruchym, słabym i bezbronnym dzieciom w nas. Próbujemy je stłumić, dyscyplinować, lub kontrolować, zamiast przyprowadzić do Jezusa - aby mógł je uzdrowić.