yaşlı bir kadın adres sordu, sonra telefonda faklı bir dille konuştu bir yakınıyla. merak edip sordum, "lazca" dedi. öyle geleyrum uşağum, gideyrum uşağum değil. tamamen farklı bir dil, tamamen farklı bir tını. keşke bu toprakların hiçbir dili, hiçbir rengi kaybolmasaydı.

iki gündür, "cesedi gömdükten sonra namaz kıldım" itirafı üzerine düşünüyorum. nasıl olur da din ile vicdan arasında bu kadar büyük bir uçurum oluşur, nasıl olur da dindarlık ile ahlak arasına böyle büyük bir mesafe girer, anlayamıyorum.

sosyal medyanın tetiklediği görünme kaygısı ve önemli biri olma duygusu, her şeyi o kadar süslü ambalajlara sokuyor ki; sıradan bir yüze, basit bir yemek sofrasına, sade bir evlilik teklifine, mütevazı bir kutlamaya, gerçek bir ilişkiye, hakiki bir dostluğa hasret kalıyoruz.

kulağın dibinde çiğnenen sakız kadar rahatsız edici, çay bardağına bulaşmış yumurta kokusu kadar itici, rock sanatçısının sesinden çıkan türkü kadar kulak tırmalayıcı, beyaz gömleğe bulaşmış kızartma yağı kadar keyif kaçırıcı, açılmayan market poşeti kadar sinir bozucu.

tekirdağ'daki iki yaşındaki bebeğe tecavüz vahşeti, en az narin güran vahşeti kadar korkunç ve sarsıcı. ama ciddi bir gündem yaratmadı, çünkü birilerinin "feodalite" odaklı analizlerine uymadığı gibi din eksenli bir tartışmaya da zemin hazırlamıyor.

bu toplum doğusuyla, batısıyla, muhafazakârıyla, seküleriyle, sağcısıyla, solcusuyla, erkeğiyle, kadınıyla çürümüş, yozlaşmış bir toplum. bununla yüzleşmemiz lazım. hiç kimsenin kendi mahallesini sütten çıkmış ak kaşık ilan edip, karşı mahalleyi sınırsızca taşlamaya hakkı yok.

türkiye toplumunun problemi, dindarlaşma veya sekülerleşme değil. türkiye toplumunun problemi, hiçbir şey olamama. arada kalma. ne dini değerler üzerinde duruyor, ne evrensel değerleri yakalıyor. ne islam ahlakı var, ne batı disiplini. tamamen boşlukta. desteksiz, dayanaksız.

bir gençlik düşünün; kendisine benzemeyen herkese düşman. ofansif mizah adı altında her şeye küfrediyor. hiçbir değer tanımıyor; ne yaşlıya saygısı var, ne engelliye. sadece hain ilan ederek, düşman üreterek var oluyor. böyle bir gençlikten insanlığa en ufak bir hayır gelir mi?

türkiye, büyük bir tavşantepe köyüdür. ülkede dünya kadar haksızlık, hukuksuzluk yaşanıyor, dünya kadar yolsuzluk yapılıyor, herkes görüyor ama hiç kimse konuşmuyor. tavşantepe köyü, küçük bir türkiye'dir.

jahrein, son 10-15 yılın siyasal iklimi içinde geliştirilen genç tipolojisidir. kendisine benzemeyen herkese terörist etiketi yapıştırıp devlete jurnalleyen, kadına düşman, çocuğa düşman, hayvana düşman, her türlü farklı kimliğe ve renge düşman. saygısız, seviyesiz, kaba, hırt.

Güvenilen kurumlar anketinde ilk sırada Ordunun çıkması güvenlikçi ve anti-demokratik rejimlerin tipik bir yansıması. İkinci sırada ‘hiç birine güvenmiyorum’un çıkması sivil kurumsal kriz, zaafiyet ve meşruiyet sorununa işaret ediyor. Demokrasi için alarm zilleri.

eğitimli, özgüvenli, kariyerli bir kadın, neden bir güzellik yarışmasına katılıp, kendini erzincan tulum peyniri gibi, giresun fındığı gibi, finike portakalı gibi ölçülen, biçilen, tartılan bir nesne haline getirir. kadının güzel olup olmamasından daha değerli soru budur.

vicdanlı insanlar hâlâ bir güvercin tedirginliği ile yaşıyor bu ülkede. iyi ki doğdun hrant. iyi ki tanıdık seni.

tek devlet, tek millet, tek bayrak, tek vatan, tek leblebi, tek badem, tek kaju.

bunu da atanamadığı için bim'de kasiyerlik yapan öğretmene, en düşük ev kirasının 15 bin lira olduğu bir ülkede 20 bin lira ile geçinmeye çalışan işçiye, bir ömür boyu eşek gibi çalışıp hafta sonu dışarıda bir yemek yemeye gücü yetmeyen memura, esnafa, emekçiye söylüyor.

Nöbetçi bal arıları, kovanın güvenliğinden sorumludur. Kovanın girişinde konumlanarak tehditleri bertaraf ederler, her arıyı koklayıp kimlik kontrolü yaparlar, hastalıklı ve ölü arıları kovandan uzaklaştırırlar. Videoda bir nöbetçi arı, bir karıncayı kovandan uzaklaştırıyor. 🐝🐝

tipik ortadoğu zihniyeti. problemleri açıklığa kavuşturmak, önlemek, çözmek yerine; bayrakla, kur'anla kamufle etmek

yıllar önce bir arkadaşımla islam coğrafyası idarecileri üzerine konuşurken, "ali gibi konuşurlar, yezid gibi yaşarlar" demişti. bundan daha isabetli tespit duymadım henüz.

bu adamın sadece 43 yıl yaşadığına inanamıyorum. 43 yıllık ömrüne nasıl bu kadar çok şarkı, bu kadar çok dert, bu kadar çok hikaye sığdırdı, çözemiyorum. öyle bir miras bırakmış ki geriye, harca harca bitmiyor. iyi ki geçmiş bu topraklardan. iyi ki tanımışız ahmet kaya'yı...