انسان هميشه فراموش مى‌کند که چیزی که یکبار خوب بود، همواره خوب نیست و نخواهد بود. کارل گوستاو یونگ

عزیز من، به فاجعه‌ای که دیر یا زود رخ می‌دهد و لزوم و فایده‌ای در اندیشیدن به آن نیست، نیندیش.

حس می‌کنم یه بخشی ازم برای همیشه تبدیل به غروب جمعه شده.

زندگی شوخی‌ای بود که از فهم آن عاجز بودم، در‌حالی‌که دیگران به آن می‌خندیدند یا لااقل این‌طور وانمود می‌کردند.

کله‌م کاملا نامناسبه و هیچ مناسب‌سازی در دور و نزدیک برای مناسب کردن کله‌م پیدا نمی‌کنم.

ببخشید من یه مقدار خسته‌م. شما برید. من دیگه همین گوشه رو جدول می‌شینم.

درون من کسی بی‌وقفه غمگین‌ترین موسیقی‌ها را می‌نوازد و دست از نواختن نمی‌کشد.

چند ساعت می‌خوابی، چند ساعت غیبت می‌زند؛ لحظه‌ای از سعادت. خواب سعادتی است که بیداری ویرانش می‌کند.

جوری دلگیر که با هزار سال بارش شبانه‌روز هم دل تو وا نمی‌شود.

در جستجوی «نای ادامه» فروشی.

ای دریغا مرهمی.

سر تکیه دادم به شیشه‌ی ماشین. خیره به درخت‌هایی که عقب می‌رفتند، سرگردانی‌های بی‌پایانم از برابرم گذشت. بادی وزید و قطره‌ای اشک چکید.

و چقدر زندگی با آگاهی از اینکه آنچه دوست داری هرگز به واقعیت نخواهد پیوست، دردناک است.

من همیشه بین رویاهایی که برای خودم داشتم و رویاهای که دیگران برایم داشتند سرگردان بودم و به هیچ‌کدام نرسیدم.

چارهٔ دل کجا کنم؟ کز همه جا مشوشم • فروغی بسطامی

دنیا چه می‌تواند به آدم بدهد؟ جز دری که به دیوار باز می‌شود، جز امیدی که به نومیدی می‌انجامد، جز لذتی که در دل‌زدگی گم می‌شود، جز عشقی که در نزدیکی می‌پژمرد، جز رؤیایی که با بیداری می‌شکند، جز آهی که در سینه‌ می‌پیچد.

آدمیزاد رنجیدن و رنجاندن است. آدم آرمانی و امنی که همیشه تو را بپذیرد و ناراحت و ناامیدت نکند و به تو هیچ‌ آسیبی نزند، وجود ندارد.

«خاک بلاخیز» دقیق‌ترین و درست‌ترین توصیف برای این سرزمین بوده، هست و خواهد بود.

بعضی روزها دردت غریبه‌ای است که آن را نمی‌شناسی، اما در وجودت پرسه می‌زند.