❤️‍🩹

فاوست: چرا این همه تلاش، این همه جستجو، فقط مرا خسته‌تر می‌کند؟ زندگی می‌گذرد، اما چیزی درونم خاموش نمی‌شود، شعله‌ای که نمی‌دانم نور است یا فقط درد.

از آن دخترهاست که باید در وصف‌اش بنویسی، آواز بخوانی و بیت‌ها پشت‌سرهم کنی، اما پیش از آن که شعر را کامل کنی، رهایت می‌کند.

آموخته بودند بوسیدن دست آنکه بادبادکشان را می‌دزدد؛ اگرچه با ترس.

دلم برای یه مکالمه‌ی عمیق تنگ شده.

مسئولیت عظیمی است شادی. تک و توکی شهامتش را دارند. من شهامتش را دارم اما می‌ترسم. آدم شاد کسی است که با مرگ کنار آمده است. خیلی که شاد باشم، وحشت دهانم را کلید می‌کند. دائما خود را مجاور مرگ احساس می‌کنم و هرآن اتفاقی را مجسم می‌شوم که این نیمچه شادیِ بی‌نقص را از من خواهد گرفت.

حالا چی ژوزه؟

خیلی خستم. میرم پیشی می‌شم.

این عقب‌مونده‌ها رو کی راه داده دانشگاه؟

کاش می‌شد شب برگشت خونه‌ و صبح دوباره از خونه‌ رفت سفر.

سفر به شیراز این‌طوریه که تا هزار سال بعدش جمله‌ها با «شیراز که رفته بودیم» شروع میشه.

کاش به جای دایناسورها، انسان‌ها منقرض می‌شدن‌.

تلفظ R فرانسوی صدای «ق» نداره. یه چیزیه بین صدای «غ» و «خ». یه لرزشه از ته گلو (مثل قرقره کردن). لطفا نگید «ق». متشکرم.

این شعر بیژن الهی رو خیلی دوستش دارم.

به وضوح حس می‌کنم تمام سلولای بدنم از اضطراب پیر شد توی این چند ساعت

چیه این رخوت تابستانی؟

آدم در تابستان، آدمِ تنها‌تریست آقای کیارستمی.