ᅠ

คำถามขอรับ

วันหนึ่ง มีชายผู้หนึ่งได้ไปเยือนทะเล อันมีวารีเป็นสีแดง มีตำนานเล่าขานว่า เมื่อใดมีของโยนลงไป ขอฃสิ่งนั้นจะเปลี่ยน
ด้วยความคะนองและช่างสงสัย จึงโยนเสื้อคลุมสีฟ้าลงไป

คำถาม เสื้อคลุมจะเป็นอะไร ? ? ?
ᅠ

ᅠ

อาทิตย์อัสดง
สุริยะร่วงหล่น
พ้นผ่านขอบฟ้า
ราตรีบรรจบ

ยามพลบค่ำมาเยือนแล้วหรือนี่ ?
อุแหม่ ยังมิทันได้พักหายใจหายคอกันเลยหนา
ᅠ

ᅠ

นั่นสิหนอ หากโคจิโร่หายไปแล้วโคจิโร่จะอยู่อย่างไร โคจิโร่หายโคจิโร่อยู่ไม่ได้ โคจิโร่ใจสลายเพียงเพราะโคจิโร่หายไป

ขอรับ

เมะเฮะ
ᅠ

⠀

⠀ เนื่องในโอกาสการกลับมาของสหายสนิท อีกทั้งตนก็มิได้มีเวลามาเยี่ยมเยือนพูดคุยเช่นก่อนหน้า ข้าจึงขอเขามาพูดคุยในยามวิกาลเช่นนี้

(เล่นได้ทุกคนนะครับ ทั้งบอททั้งฟลวเลย)

#จะทำความรู้จักกับคนที่มาเมนชั่นและรีทวิต

ᅠ
ᅠ
หวานคำกลอน ตื่นยกตัวจากหมอน

เพลายามเช้าช่างเหมาะร่ายกลอนดีแท้

เสียดายจริงแหม มิมีเพลา

กระนั้นข้าน้อย
เพียงเอ่ยกล่าวทักทาย
คล้ายระพึงโหยหา

อรุณสวัสดิ์ ลูกนกกา
อรุณสวัสดิ์ ฝูงนกนางแอ่น

ᅠ
ᅠ
อุแหม่ชะ

เป็นภาพตีพิมพ์ที่งดงามจริงยิ่ง ตัวข้าน้อยโดดเด่นเป็นสง่างามเลิศหลากลางหน้ากระดาษเสียนี่กระไร

ตาแก่ ? ผู้นี้ภูมิใจอยู่มิน้อยเลยเชียว เมื่อใดหนอจักตีพิมพ์สู่ภาษาสยาม

มีข้าน้อยในครอบครอง แน่ว่าคงสุขใจล้น เมะ เฮะ เฮะ

ᅠ
ᅠ
พิรุณโปรยเบาบาง วาโยพากพาเย็นอุรา

อากาศดีๆเช่นนี้
เหมาะกับการกวนประสาทผู้ใดสักคน

ว่าหรือไม่เล่าขอรับ เมะ เฮะ เฮะ

ᅠ
ᅠ
วันปล่อยผีทั้งที ข้าน้อยปล่อยบ้างจักเป็นกระไรไป

` กุ๊กกู๋ ~ … ผีโคจิโร่หลอกขอรับ เมะ เฮะ— แค่ก `

` อุแหม่ ข้าน้อยยังมิตายเสียหน่อยนี่ `

ᅠ
ᅠ
คนเฒ่าเป่าคนเด็กอีกแล้ว ช่างสนุกกว่าเท็งกะอิจิเสียนี่กระไร

` อุแหม่ ข้าน้อยขอยืนดูห่างๆก็แล้วกันขอรับ `

⠀⠀⠀

` จักรสังหารไร้พ่าย พ่ายสักครั้งเป็นกระไรไป `

หอบหายใจรวยระริน บาดแผลส่งความเจ็บแสบทั่วทั้งร่าง มิอาจขยับได้แม้แต่ปลายนิ้ว

น่าอดสูจริงๆหนอ

` อุแหม่ เช่นนี้ข้าน้อยจักทานข้าวอย่างไรกันล่ะนี่ มันน่าโมโหจริงเชียว `