• Ölümü düşününce geriye kalan her şey değersizleşiyor. Planlarımız yarım kalacak, bazı buluşmalar gerçekleşmeyecek, hazır olup olmadığımız sorgulanmayacak, öylece gideceğiz. Herkesin hayatından yok olup birer hatıraya dönüşeceğiz. Dünyada bundan daha büyük bir gerçeklik yok.
• Dilini tutabilen insanın hayatında büyük bir devrim başlar. Fevri tepkiler vermeyen, dedikodudan beslenmeyen, her düşündüğünü söylemeyen insan hayatına bir seviye atlatır.
• Zarif insanlar çok hoşuma gidiyor. Oturması, konuşması, sofra adabı, münakaşadan beslenmemesi, sınırını bilmesi, ses tonundaki sakinlik… Davranışlarıyla “ben buradayım” deme ihtiyacı duymayan bir ışıltı görüyorum.
