این عباس آقاست. عمو عباس توی کوچه‌پس‌کوچه‌های بازار اصفهان یه کارگاه کوچک قلم‌کاری داره. کارگاه عمو عباس به علت بدحجابی پلمپ شده.

کاش پادکست ری‌را متوقف نشده بود؛ پادکست سامان جواهریان درباره شعر معاصر.

توی سوشال مدیا زندگی روی دور تنده. یارو پایان‌نامه‌ش رو مقاله کرد. حالا کتابش کرد. حالا پذیرش گرفت. حالا برگشت.
اگه از این الگو خارج باشی حس می‌کنی توقف کردی.
انگار بقیه مشغول اون نوع بودنی هستند که من می‌خواستم.
فقط هم درس نیست. مثلا اون فیلمی که ندیدم. این کتابی که نخوندم و ...

کانتنت ایز د کینگ به اینجا رسیده که دو تا یوتیوبر ایرانی دارن قاچاقی از برزیل می‌رن آمریکا و توی همه مسیر دارن ویدیو ضبط می‌کنند، توی یوتیوب و اینستاگرام می‌گذارند و به صورت لایو بیننده رو درگیر لحظات بحران آور عبور غیرقانونی از مرزها می‌کنند.

سه چهار صفحه از کتاب رو در حالی خوندم که همه فکرم این بود برم آرایشگاه یا سنت تیغ زدن صورت رو ادامه بدم.

وقتی اون نقطه از اوین قرار می‌گیری از خودت بپرس من نسل چندمی‌ بودم که پایین تپه زندان می‌ایستادم و فکم از اضطراب آزادی/بازداشت می‌لرزید؟

خبر کوتاه بود و دردناک. کوکی‌هایی رو که خریده بودم ببرم مهمونی خوردم.

اینقدر از کاراکتر نیلوفر بیانی تعریف شنیدم که واقعا کنجکاوم ببینمش، بشنومش و نگاهش کنم.

یکی از انتخاب‌های سیاسی ویژه صدیقه دولت‌آبادی، مربوط به کشف حجاب اجباریه. اول مخالف اجباری بودن این حرکته، اما بعدا تغییر موضع میده و میگه چادر چاقچور اولویت ما برای زنان نبود ولی حالا که این امتیاز(حتی به شکل سلطنتی) داده شده می‌تونه سکویی باشه برای پرش بعدی؛ یعنی آموزش زن‌ها.

من اگه لباسی رو یک سال نپوشم یعنی بهش نیازی ندارم و باید بدم کسی یا تبدیلش کنم به کهنه‌ای چیزی. رفتار قشنگی دارم ولی درونم یه اصفهانی پیر زندگی می‌کنه که تا بهار میاد میگه: اَی خاک تو سرت. یادده او سالا که کله‌ت داغ بود شلوار آبی سندبادیه‌رم دادی رفت؟

از وقتی با آدم‌هایی که میگن: ما چیزی به نام فمینیسم ایرانی نداریم، فمینیسم ایران تقلیدی از غربه، فمینیست‌ها دنبال برتری هستن و... وارد مکالمه نمی‌شم آرامشم دو درجه بیشتر شده. بعد از جنبش ژینا این بحث دیگه خیلی ارتجاعی و عقب‌افتاده‌ست.

دوست داشتم توی اصفهان عاشق بشم. فضای شهریش خیلی مناسب عشق ورزیدنه.

با هر حادثه تروریستی من یه دور تصور می‌کنم اگه خودم اونجا بودم چه غلطی می‌کردم؟

وقتی به خاطرات خوبم فکر می‌کنم، کامم تلخ میشه.

حس می‌کنم سال‌هاست که عوارضی قم زدم بغل و فقط به رفتن، زندگی کردن و جریان حیات بقیه نگاه می‌کنم.

این پسرکی که نارنجک توی دستش منفجر شده و داد می‌زنه مامان. مامان. قلبم رو از جا می‌کنه.

برای خونواده‌های از هم‌گسیخته عید عذاب‌آورترین اتفاقیه که ممکنه بیفته.

اون شعار پشتی رو می‌بینین نوشته توجه به حقوق زنان تقابل با حقوق مردان نیست؟ این خطاب به اون آدمای دانشگاه رفته‌ست. اونایی که کتاب می‌خونند و آهنگ خوب گوش می‌دن ولی تا به فمینیسم و مسائل زنان می‌رسن، میشن یکی از اعضای قبیله بنی‌امیه از دودمان قريش.

حتی توی توییت سیده‌السادات‌ هم اولین چیزی که دیده میشه فیگور صادقانه و شوق نیلوفر برای زندگیه.
نقض غرض دارید می‌کنید تباه‌ها.

این آهنگه که با هوش مصنوعی از صدای هایده ساخته شده نشون میده امروز مشکل عمده بازار موسیقی پاپ صدای خواننده‌هاست.