سخنرانی کوثر افتخاری، سیما مرادبیگی و زانیار تندرو از آسیب‌دیدگان خیزش انقلابی در نشست انجمن آزادی اسلو

“I am a 27-year-old mother who stood with empty hands in protest as women were being killed for their hair... but my protest was answered with 300 pellet bullets fired into my hand. I took to the streets for the future of my daughter and all daughters of Iran, advocating for

حکومت #ایران با تخریب و تصرف زمین‌های #بهائیان در #احمدآباد ، تلاش می‌کند تا حق امرار معاش ساده را از بهائیان سلب کند

سرتیپ غلامحسین علائی طی ملاقاتی در زندان به همسر خود گفته بود ۳ بار بر روی او اعدام نمایشی صورت گرفته است. او سرانجام در چنین روزی از سال ۱۳۵۸ اعدام شد. خانواده او همچنان از محل دفنش اطلاعی ندارند.
#یادبودامید
buff.ly/3VoWsdO

Today we remember Brigadier General Gholamhossein Ala'i, shot to death after a sham trial with no lawyer.
General Ala'i maintained such faith in his innocence that when there was a prison break at his facility, he refused to flee.
#OmidMemorial :
buff.ly/3V4p36t

J’entends souvent dire : « Le RN on ne l’a pas essayé. »

❌ C’est faux !

On l’a essayé au niveau local à Fréjus, on l’a essayé au Parlement européen... On l’a essayé dans d’autres pays d’Europe, où les libertés et les droits ont été saccagés.

Ne vous laissez pas avoir ⤵️

بنیادبرومند در گزارشی تحقیقی،به جا به جایی اجباری ده‌ها عضو خانواده و شهروندان کرد بعد از اعدام‌های دسته جمعی پرداخته.یکی ازافراد مهم، #حمیدرضا_جلایی‌پور است.به امید اجرای #عدالت_انتقالی ،دادرسی،روشن شدن حقیقت،جبران خسارت وجلوگیری ازتکرار فجایعی ازاین دست.

iranrights.org/fa/library/doc…

Kids, if you want to change the world and not just tie up Monday morning traffic, this is the apartheid that desperately needs your attention: The #GenderApartheid .

در صفحات آغازین “دکتر ژیواگو” نوشته بود ناگهان همه چیز نابود شد اما ادامه داد «هرگز نباید نومید شد، هرگز!»

در مقاله‌اش در ۱۹۴۱ پرده از چرایی سانسور برداشت:
«ادبیات هنر کشف چیزهای خارق‌العاده است درباره مردم عادی»

پاسترناک ۶۴ سال پیش در این روز این جهان دهشتناک را ترک کرد.
۱۲/۱۲

تصمیم کرملین ادامه سیاست پیشین بود؛ تحقیر و نادیده گرفتن مرگ شاعر!

اما هزاران نفر و در تشییع پاسترناک شرکت کردند و مراسم تبدیل شد به نخستین تظاهرات سیاسی روشنفکران و اهالی فرهنگ در زمان دیکتاتوری برژنف.

که گواهی‌ست بر اینکه حتی مرده‌ی آزادی‌خواهان نیز برای استبداد خطرساز است/۱۱

در غروب آخرین روز ماه می ۱۹۶۰، در ۷۰ سالگی، از خانواده‌اش بابت تمامی سختی‌هایی که طی سال‌ها بخاطرش متحمل شدند، عذرخواهی کرد و گفت متاسفم که هرگز فرصت نشد تا کاری جز رنج دادن برای‌تان انجام دهد.

و آخرین جمله‌اش مانند یک شعر نمادین این بود:
«فراموش نکن، فردا پنجره‌ها را بگشایی»/۱۰

کمتر کسی در آن ایام دهشتناک جرات چنین مقاومتی را داشت. در جایی سروده بود:

«میان تمام آنچه شنیده‌ام
ای سکوت
تو بهترینی»

وقتی برنده نوبل ادبی ۱۹۵۸ به پاس اشعار غنایی و رمان “دکتر ژیواگو” شد، نوشت شادیش بخاطر حمایت اخلاقی جهان ادبیات از موضع اوست «هرچند در این شادمانی تنها هستم»/۹

معترض به دستگیری و اعدام دوستان شاعرش، ماندلشتام و نیکلای پونین بود و به حصر خانگی آنا آخماتووا.

هرگز حاضر نشد شهادت به خیانت میخائیل توخاچفسکی بدهد و برخلاف خواست کرملین، آندره ژید را محکوم نکرد.

اما چنان بر سر خودش آوردند که با نوشتن “توبه‌نامه” قید گرفتن جایزه نوبل را زد./۸

در همان چند هفته اول تمامی ۶ هزار نسخه کتاب در ایتالیا فروش رفت.

از آنجایی که سیاست “به ظاهر” اصلاح‌طلبانه خروشچف بر این بود که وضعیت را آرام نگه دارد، کرملین با سکوت سعی به نادیده گرفتن پاسترناک کرد.
اما ترجمه رمان به دیگر زبان‌ها و اهدای جایزه نوبل به شاعر، اوضاع را بهم ریخت/۷

دیکتاتور گفته بود بی‌آبرویش کنید تا عبرت دیگران شود؛ ممنوع‌القلم شد و تحقیر.

اما دست از استقلال رای خود نکشید.

وقتی اجازه انتشار رمانش را که خود چندان از آن راضی نبود، نداند، از طریق سرجو آنجلو روزنامه‌نگار و عضو حزب کمونیست ایتالیا که به روسیه سفر کرده بود، به میلان فرستاد./۶

پاسترناک بسیار پیش‌تر از “دکتر ژیواگو” با استالین و حکومتش که “جمهوری دروغ” می‌نامید به مشکل خورده بود.

اما چون شاعر تراز اول روسیه بود و استالین می‌دانست «شاعران سمت حقیقت ایستاده‌اند» قصد حذف کامل او را نظیر ماندلشتام، تابیدزه، ایاشویلی و نیکلای پونین همسر آخماتووا، نداشت./۵

در همان آغاز رمان نوشت «ناگهان همه چیز نابود شد»
و در میانه داستان، یوری ژیواگو که می‌خواهد به خانه باز گردد می‌گوید:

«آنچه مرا گرفتار کرده، کار نیست. خود سفر است. یا هیچ قطاری از اینجا نمی‌گذرد یا چنان پر است که نمی‌شود سوار شد.

اما می‌دانم این وضع تا ابد ادامه نخواهد یافت» /۴

پیش‌تر در شعر “نه مانند دیگران” سروده بود:

«تلخی زمین را با چه کسی خواهی چشید؟»

و در جایی از بخش نخست رمان، از زبان یوری آندریویچ می‌گوید؛ مشکل تسلیم شدن نیست، ناشناخته بودن مقصد است و می‌نویسد:

«چشم بسته راه میفتیم و هیچ دورنمایی نداریم. ما اصلا نمی‌دانیم به کجا می‌رویم»/۳

می‌دانست هزینه استقلال رای و مقاومتش، تیرباران خواهد بود.

وقتی انتشارات “نووی‌میر” جرات چاپ “دکتر ژیواگو” را به بهانه «عدم همخوانی با روح انقلاب» نکرد، دستنویس رمان را با این توضیح به انتشارات فیلترینلی ایتالیا تحویل داد:

«از هم اکنون شما را به تماشای اعدام خودم دعوت می‌کنم» /۲