صبح تا چشمم رو باز کردم دیدم توییت کردن نیلو امرایی فوت شده…ساعت ها با ندا حرف میزد و صمیمی بودن.چی میشه حالا این همه نشاط؟چرا اینقدر زندگی پوچه.

تن بدید به تراپیست درجه یک.زندگیتون عوض میشه.ما دهه شصتی ها در کودکی بارها و بارها و بارها شکنجه روحی روانی شدیم و مجموعه ای از بیماریهای روانی هستیم.به الکل و دود پناه نبرید.برید دکتر دوستان.

تو سه سال فریلنسری کار کردنم ادمای مهم تری رو به نسبت هفت سال خبری کار کردنم دیدم و عکاسی کردم.
تابستان ۱۴۰۲ این عکس رو از آقای رئیس جمهور گرفتم.

۱۰ خرداد شروع ثبت نام‌نامزدهای ریاست جمهوری است…همین.

چه میکنه آکینجی….

میشه زر نزنی…
چشم

خانه ساکت است.نبات می آید می نشیند روی پاهایم.مامان در آشپزخانه مشغول سرخ کردن بادمجان هاست.نورِ عصرگاهی از حیاط و لابه لای درخت توت میتابد توی خانه.چشم میدوزم به عکس بابا که روبروی تاج محل تنها ایستاده.حالا نبات خوابیده و لرزش تنش مینشیند به پاهایم.چه تنهایی های زلالی…

ظاهرا تمام بستر رودخانه ها به خیال خشک بودن،بلوار ساختن…

تجربه ثابت کرده حاکمیت با سرمایه دار جماعت هیچکاری نداره.صنف طلافروشان پارسال و امسال چهارباری اعتصاب سراسری کردند….حالا اگر‌ما عکاسان بودیم؟لنز های تله در باسن بود.

اگر دولت قبول کنه که برای زندگی هامون که در این سالها یک دهم شد بهمون مالیات بده،مردم هم برای سود ناشی از تورم به دولت مالیات میدن…

کافیه جلسات تراپی سوپرانوز را با افعی تهران مقایسه کنید….چقدر آخه مصنوعی.بعدش این سریال چرا اینقدر جامپ داره؟

مسابقات وزنه برداری قهرمانی کشور

روز بسیار مفید ‌و‌خوبی بود.راستی امروز ۱۰ سال از ازدواجم میگذره و این رابطه درست و‌خوب،تنها چیزیه که در زندگی داریم…مفتخرم بهش.

آیا میدانستید نمایشگاه کتاب تخفیف حضوری ندارد؟یکی‌نیست بگه مریضید به این گرانی کتاب،نمایشگاه بدون تخفیف برگزار میکنید.

دوست داشتن در معنای کامل را فقط در حیوانات میشه تجربه کرد.

مدرسه های بچه های دهه ی شصت شکنجه گاه بود.کتک با شلنگ،پس گردنی،سیلی ،لگد یک مسئله عادی بود.همه خوردیم.من هنوز هم تمام کابوس هام در مدرسه میگذرد.

قسمت ۴ «بچه گوزن» ۱۰ از ۱۰….«با اینکه خارج از قصه اصلی بود ولی چقدر قشنگ ریشه ضعف ها و آسیب های روانی یک آدم را توصیف کرد»

تاناکورا و آرامش عجیب فروشنده هاش…انگار روح اوشین تاچیبانا تا به ابد در رگ های این شغل کهنه خواهد ماند…

راه رفتم.راه رفتم.فکر کردم.طوفان شد.خیس شدم.راه رفتم.راه رفتم.گریزی نیست.

چراغ ها را خاموش‌کردم.کورمال کورمال دستی به نقشه ی جهانی که بالای بخاری چسباندیم کشیدم و خودم را به اتاق خواب رساندم.از تاریکی اتاق به تاریکی زیر پتو پناه بردم.از سرمای تشک مورمورم شد.صدای رعد برق سکوت را شکست.حالا صدای باران هم هست.چقدر هم تنها.