sen herkes değilsin, garip sancısın vakitsiz.

anlaşılmak uğruna biz ömrümüzü verdik

ruhum oldu artık azrailin kabusu

inançlarım kırılsa da kemik gibi
merak etme aç bırakmam köpeklerini

bari intihar korkusu gibi ara sıra yokla

acı eşiğimi sıfırlamam gerek yoksa
nefes bile alırken canım acıyor

bir insan kaç kez çürür
sevdiğini kaç kez görür
bir insan kaç kere ölür
kaç kış yaşar
kaç kez üşür

ruhunu sikeyim, bu ne kadar derin?

dumanla çıkardığım halkalar gibidir hayatım...
dağılır gider

ahşap yangın merdivenindeki basamaktayım

kafam çok dolu

mutlu yıllar, mutlu yıllar sevgilim.

soğuk bir akşam üstünde buldum sandım baştan yalnıştım, yanılmıştım.
öyle güzel güldü bana rüya sandım inanmamıştım, uyanmıştım.

arkamda sel basan yeşil bi' çöl mü bıraktım?
arkamda çığ düşen karanlık çöller yarattım!

kucakladığın bebeğin suratını çizmesi gibi...
masum mu ruhumda bıraktığın izler?

cezbeden bi' günah mısın lanet güzelsin

sana kalbimin attığı kadar anlatırım, kafanın döndüğü kadar anlarsın.

sırra sigara bas, yok kül tablası.

karanlık çöker, odanın penceresinden duman tüter
sıkıntılar gökyüzünde kaybolur sanıyorken nefes aldıkça geri döner

inançlarım kırıldı bir kemik gibi benim.