«اشک‌های ساعدی را کسی ندیده است. گریه‌اش جایی ثبت نشده است. امّا می‌گویند به زمزمه گفته است که سرزمین ما سرزمین کابوس است، سرزمین تعلیق، تعلیق میان گذشته و آینده. وحشت از ویرانی خانه‌ی بناشده بر پایه‌هایی پوسیده و هراس از رفتن زیر سقف جدید. جدید ولی غریب.»‌

- کورش اسدی.