felsefe ve sosyal bilimler akademisinde çok tuhaf bir ruh hali var.

herkes herkesin yazdığı makalelerin kalitesizliğinden ve gereksizliğinden muzdarip iken kimse kendi yazdığı makalelerin kalitesizliği ve gereksizliğinden bahsetmiyor. amaçları ne anlamış değilim.

değişmekten korkan, yani değişmek için gerekli emeği harcayacak gücü ve cesareti olmayan bazı insanlar ataletlerini 'ben kişisel gelişime tenezzül edecek adam değilim,' şeklinde yine benzer insanlar tarafından samimi bulunan garip bir kibir ile gerekçelendirmeye çalışıyor.

36 yıldır tanıdığım tüm özgüvensiz insanlarda gördüğüm ortak bir nokta var.

kibir.

insanı silikleştiren kendini küçük görmesi değil, bilakis çok büyük görmesi.

dün 'evil does not exist'i izledim.

sonu bu kadar vurucu, etkileyici, düşündürücü az film izlemişimdir. hala etkisinden kurtulabilmiş, gördüğüm ile ne yapacağıma karar verebilmiş değilim. kesinlikle tavsiye ederim. ustalıkla işlenmiş, muazzam bir eser.

geçmişime dönüp bakınca görüyorum ki en 'büyük aşkları', kendime güvenimin en dipte olduğu, en yetersiz ve tedirgin hissettiğim dönemlerde yaşamışım. çünkü aşk sandığım hayatta kalabilmek için muhtaç olduğum bir sığınakmış.

ne zaman kendimi aşağılanmış hissetsem, ifadelerimin ölçeği büyüyor, çünkü dünyanın muazzam karmaşıklığına tahammül edemiyorum. içimde alevlenen öfke, o karmaşıklığı birtakım kutulara koymadan baş edebilecek sabrım ve enerji bırakmıyor.

yıllardır ilişkilere dair gözlemlediğim çok basit bir gerçek var. içindeyken şişmanladığın ilişki eninde sonunda bitiyor.

yaşlandıkça farkına vardım ki, bir insanın hayatında sahip olabileceği en nadir ve değerli şeylerden biri kaliteli, seni seven, sayan ve en önemlisi umursayan, senin için zaman harcayan bir mentor.

böyle bir insana sahip olan kişi hayata 10-0 galip başlıyor.

şu geçen 37 seneye bakınca keşke diyorum hayatımda benden yaşça büyük, saygı duyduğum başarılı ve zeki bir insan olsaydı ve bana zorla bazı şeyleri yaptırsaydı diyorum.

bu özgürlük diye pazarlanan umursamazlık ile kimbilir kaç senem ve ne büyük potansiyel ziyan oldu.

şu 37 yıldaki en büyük pişmanlıklarımdan biri meditasyon/mindfulness mevzusunun kıymetini çok geç fark etmiş olmam. bir kere bile oturup ben ne yapıyorum diye düşünmeden haybeye yaşamış gibi hissediyorum.

şunu 10 sene önce keşfedebilmiş olsaydım her şey çok farklı olurdu.