Dilan Polat olayıyla gördük ki; milyonlarca dolarlık vergi kaçakçılığı ve naylon faturalarla elde edilen kazançlar var, ama bu paraların kaynağı hakkında en ufak bir fikrimiz yok. Suçlular inanılmaz bir hızda tahliye ediliyorlar. Bu ülkede adalet, etkileyici bir kelimeden ibaret.

Bir yazar olarak George Orwell’ı kıskanıyorum, çünkü bu günleri “aslında hiçbir şey yasadışı değildi, çünkü artık yasa diye bir şey yoktu” diyerek betimlemişti. Her şey işte tam anlamıyla bundan ibaret.

En güzel yaş günüme, en sevdiğim insan ile birlikte girdim. Nicesine.

Halen okumadığım ve okumak istediğim çok ama çok güzel kitaplar var. İnsan, sepete atmaya başlayınca kendini durduramıyor, ne yapacağını bilemiyor.

Ayrıca, dört dörtlük bir kütüphane kurmak için sanırım artık milyoner olmak gerekecek. Bu fiyatların hali ne böyle?

Genç ve orta yaşlı muhafazakarlar, inançlarına adapte olma konusunda sorunlar yaşıyor. Moderniteye daha fazla karşı koyamayarak, dejenere oluyorlar. Sekülerler ile taban tabana zıtlar ama onlara benzemeye başladılar. Bir bakıma muhafazakarlık amorflaşıyor. Bir garip dilemma…

Örneğin; bugün ‘helal dövme’ diye bir şey gördüm. “O da ne” diye düşünmek bile yersiz gerçi ama ne yapmaya çalıştıklarını anlamaya çalıştım. Tamamıyla da garipsemek dışında pek de bir şey yapma gereği duymadım. Çünkü Türkiye’de kavramlar artık iyice iç içe geçti. Tamamıyla saçma.

Polis katili Yunus Emre Geçti’nin gözaltına alınma videoları insan hakları ve hümanizm çerçevesinde eleştiriliyor. Fakat bir polis memurunu hayattan koparan caniye başka nasıl bir muamele gösterileceği düşünülüyordu? Bu ahlaki ikilemlerin sonu yok.

Polis Vazife ve Salahiyet Kanunu yetersiz. Çünkü Türkiye’de orman kanunları geçerli. Kriminal tipler, ağır aksak adalet düzeni içerisinde her şeyi yapacağını düşünüyor. Caniye siyah poşet giydirip adliyeye götürmek marifet değil, olmamalı ama devlet de şapkayı önüne koymalı.

Dün yaşanan vahşet sonrası sağlıklı ve normal her insan gibi, görüntülerden sonra midem bulandı. Başıma ve göğsüme bir ağrı saplandı. Güç bela uyudum ve ülkemin içler acısı haline üzüldüm. Yazık bu ülkeye, çok yazık! Devlet yetkilileri açıklamanın ötesinde bir şeyler yapmalı!

Tüm bu olaylar silsilesi toplumsal çürümenin geldiği son noktanın dibini sıyırıyor. İnsanlığın düşebileceği daha aşağılık bir mertebenin olduğunu düşünmüyorum. Toplumun genetik kodlarında artık şiddet kol geziyor. İnsanını koruyamayan devletin varlığı neye yarar?

Yine mi güzel, yine mi çiçek?

Sakalımda bir ak tel gördüm ve aniden yaşlandığını hissettim. Şimdi protesto amaçlı tamamını keseceğim ama bu kadar çabuk yaşlanmak da bir marifet doğrusu!

Belki de bu sihirli beyaz teli görmek, hayatın doğallığını hatırlatıyor. İşte bu tam olarak hayatın insana “sen de büyüdün” mesajı oluyor.

Neslihan Güneyan, Berk Ali Çatal, İsmet Kaan Baldır, Kübra Karaçay ile

34 harfli Ortak Türk Alfabesi mi? Nihayet çözülmesi gereken en önemli konuya el atılmış! Ekonomik kriz, eğitim sorunları, teknoloji geri kalmışlığı falan boşuna dert ediyormuşuz. Birkaç harf ekleyince hepsi hallolacak demek ki. Teşekkürler Erdoğan.

Ortada ortak bir kültür, ortak bir eğitim sistemi bile yok ama olsun; biz önce alfabeyi halledelim. Dil birliğinden yürüyüp ortak sorunlara varırız belki, belki… ‘Ş’ ve ‘Ğ’ harfi devrim niteliğinde olur kesin.