Bir çocuğun kalbi, ruhu evinde hep üşüdüyse, büyüdüğünde üstüne ne giyerse giysin ısınamaz. Bir çocuğun kalbi, ruhu evinde sıcacık tutulduysa onu büyüdüğünde dışarda hiç kimse üşütemez.

Bekliyorum ürkek gözlerle, Kimi zaman can suyu bekleyen bir fidan kadar ümitli, Kimi zaman pes etmiş bir sonbahar yaprağı gibi mahsun...

Bazen kalp gerçekleri görmek istemez, bir yalana inanabilir ve dilimize yalan söyletebilir. Ancak gözlerimizi asla inandıramaz. Göz kalbin en sadık dostudur. Kalpte ne görüyorsa onun derdiyle hemhâl olur.

Hassastır bazı kumaşlar Her umarsız söz inatçı bir leke olur benliğinde Alelade üzerine döküldüğünde bir kelime, Saatlerce üzerine gözyaşı damlatsam çıkmıyor, nafile...

İnsan kusurlarıyla güzeldir. Ancak iyilikleri kötülüklerinden fazla olmalı ve dengeyi bulmalıdır. Aynı sütlü kahve de olduğu gibi... Süt kahveden fazladır ve öyle lezzetine ulaşır. Kahvesini biraz fazla katsan acılaşır ve sertleşir.

Dünyanın onca telaşı girip çıkarken kalbime, Bir tek senin yerin baki. Bunca koşuşturmanın sonu sen değilsen, O zaman yıkılsın kalbimin tüm kaleleri.

Milyonlarca şiir yazılır güzelliğine. Bir ömür feda edilir içten bir gülüşüne... fersah fersah yol aşılır gözlerin değsin diye gözlerime...

Hayatımızda var olan insanların kıymetini ne kadar bilsek de pişmanlıkların esaretinden kurtulamıyoruz. Kaybetme korkusu yakalamadan yakamızı, gerçek kıymeti idrak edebilmenin yolu yok sanki. O pişmanlık denen celladın pençesinden ne kadar az yara alırsak kâr kalıyor yanımıza.

İnsanı kibirli yapan etkenlerden biri öz saygısının olmamasıdır. Değersizlik hissi sürekli kendine odaklı yaşatır. Nasıl değerlendiriliyorum gibi telaşlarla sarılıdır her adımı. Sadece kendini kabul edenler kendinden sıyrılıp başkalarını önemseyebilir ve kibrinden kurtulabilir.

Bir insanın düşeceği en zavallı durumlardan birisi de, kendine sorun çıkarma potansiyeli yüksek insanların dertlerine daha duyarlı olup, gerçekten ona ihtiyacı olan ama yardımcı olmasa da ona sorun çıkarmayacak insanları ikinci plana atmasıdır.

Bazen insan manevi sorumluluklarından kendi yarattığı gerçek dışı olgularla kaçarak vicdanını rahatlatır ve hiç bedel ödemediğini sanır. Ama aslında farkında olmadan manevi değerlerini, saygınlığını kaybederek en büyük bedeli ödüyordur.

Geçen yıllar da, alınan yeni yaşlar da anlamsızlaşıyor bazen. Yaşanmak istenip de yaşanamayanlar değişmedikçe, insan için dünyada kaçıncı yılını geçiriyor olduğu gereksiz bir matematiğe dönüşüyor sadece...

Başkalarının içinde yaprak kımıldatmayan şeyler, senin içinde bütün dallarını kıran bir fırtınaya dönüşüyorsa, şu zamanın hoyrat insanlarından köşe bucak kaçmaktan başka çare kalmıyor.

Bin bir telaşla sağa sola koşuştururken güzel yüzünü hatırlamak için nefes alıyorum. Hayatın bir sürü hengâmesinin içinde gözlerini anımsamak için yaşıyorum. Seni tekrar düşünebilmek için uyanıyorum sabahları...

Hakkettiğini bildiği ancak hak etmiş gibi hissedemedikleri yorar insanı.

Yazları sevemiyorum bir türlü. İçime hakim olan kasvet fırtınalara, yağmurlara, kapkara bulutlara sığınmak istiyor. Yazın ışığı ve renkleri içimdeki yaraları sızlatıyor. Güneş parladıkça yeşeremeyen sevinçlerim içimde bir zehir gibi dolaşıyor sanki.

İhtiraslarıyla iradesinin savaşı kadardır insan. Şehveti galip geldiği kadar mağlup. İradesi galip geldiği kadar muzaffer.

Panik yapma hep sakin kal. Ne kadar zor şeyler hissedersen hisset bir gün, bir akşam üstü içinde küçük bir huzur, yüzünde tatlı bir rüzgar hissedeceksin.

Zihnim bitmez bildiğim bir koridor. ömrüm o koridoru çevreleyen kısa bir yol. Gönlüm her hissettiğinde büyüyen bir kor, Ömrüm, git gide küçülen bir başrol.

"Alışmak" insana verilen ne garip yeti değil mi? Hayatımızdaki pozitif gelişmelerin heyecanını hızlı bir şekilde söndürürken, yaşadığımız acıları zaman ile işbirliği yaparak hafifletiyor. İnsanın denge arayışında rehber alması gereken bir ipucu...