i lowkey don’t wanna tell anyone what's going on in my life anymore.

این عکسم رو دوست دارم.

حساب کردم دیدم کل زمستون قراره تو سفر باشم و باید بیخیال زندگی و آینده‌ام بشم. ایشالا از سال بعد.

از وقتی دوستم گفت جای پیرسینگ بریج روی صورتت خیلی خالیه، ذهنم درگیره.

آدمایی که بهم دروغ میگن are dead to me. دروغ گفتن اصلا ضرورتی نداره. باید خیلی مشکلات جدی داشته باشی که راه به راه دروغ بگی.

اون آدمی که پشت سرش حرف میزنی و ازش بدت میاد، آدم بدی نیست و هیچ مشکلی نداره؛ صرفا خودت اینسکیوری و حسودی میکنی.

چتونه؟ چرا انقدر همدیگه رو کنترل میکنید؟؟

هی خونه تمیز میکنی، هی ظرف میشوری، هی غذا میپزی، هی خرید میکنی، هی خرجات رو مدیریت میکنی و این کارها هیچوقت تمومی ندارن.

آرزوم اینه که آدم‌های بدبخت تاکسیک وارد زندگیم نشن.🤲🏼📿

این اکانت داره هر روز من رو سانتیمانتال‌تر میکنه. راضی ام.

من انسان ناراحتی ام و ایتس اوکی.

جدی جدی وقتی مدت طولانی پیش دوستامم زندگی ارزش پیدا میکنه. بعد ارزشش رو از دست میده. اگر با خودم هم بتونم همچین حسی داشته باشم، عالی میشه. در هر صورت توی این دنیای بی‌معنی باید یه سری چیزهایی پیدا کنیم که بتونیم ازشون لذت ببریم.

همه رفتن و خودمون سه‌تا موندیم و هر کسی هر کاری دلش میخواد میکنه و من دارم تنهایی میرقصم و میخونم و حالم خوبه. انگار لازم بود گریه کنم تا رها بشم.

دیشب کودک درونم رو بغل کردم و بهش گفتم دوستش دارم و دست از گریه برداشت. امشب هم برای خودم گریه کردم. بالاخره دارم به خودم اهمیت میدم.

تو بغل دوستام گریه کردم و حرف زدم و گوش کردن و آرومم کردن و بهم گفتن «زندگی بی‌معنیه» ولی همون چند دقیقه که کنارشون بودم برام خیلی بامعنی بود و حس کردم دارم دوست داشته میشم.

مودم امروز انقدر بالا و پایین شد که انقدر 🤏🏼 فاصله دارم که ترک بردارم.