kıymet bilen bir kalbe denk düşmek demek, bahtının açık olması, işlerinin rast gitmesi demek. nasibi güzel bir yere yazılan insan, çiçeklerle mündemiç bir bahçede bulur kendini. yani hayatımıza giren iyi insanlar da talihtendir, nasiptendir. kimisi cennetimiz olur kimisi nârımız.

'sağ olana her gün geçer' der, annem. her şeyin bir gün geçip gideceğine olan inancının kaviliği karşısında hayran olmamak elde değil. nereden edindin bu tevekkülü, kim koydu kalbine böylesi teslimiyeti?

her ne olursa olsun dönüp gelinecek sıcacık bir yuvasının olması, insanın başına gelebilecek en güzel nasibidir. orada öpüp başa konulan eller varsa, kaynayan sıcak bir aş,çaydanlıkta tüten bir buhar varsa işte insan o zaman bütün savaşlardan galip çıkacağı hissiyatına kapılıyor.

'bana reva görülen bu muameleyi hak ettim mi?' sorusunun peşinde bir ömür de harcasanız,o sorunun cevabı yok. bazen kimseye bir zararımız dokunmadan da zarara uğrayabiliriz. kendi kalbinden ve bir ötekinin kalbine yara olmadığından eminseniz içiniz rahat olsun. imtihandır, geçer.

seni tıpatıp anladığını sandığın birisi tarafından aslında hiç anlaşılmadığını görmek, eve dönerken sırtında koca bir hayal kırıklığından başka bir şeyin olmayışına benziyor.

yeniden başlayabilmek için çaresiz gözlerle etrafı izleyen birisinin tutunduğu bütün dalları koparmayın. nazik olalım, inan ki eksilmeyiz.

kendini sevebilen ve kendisiyle problemlerini çözen kişinin sizinle de öyle büyük problemleri olmayacaktır. mesele, kişinin kendisiyle alakalı. kendiyle bitmek bilmeyen savaşı olan birisine rastlarsanız, bir gün muhakkak savaş oklarını size de çevirir, yaralanırsınız.

bazılarına çok üzülüyorum: hayatları boyunca gerçek arkadaşlıktan mahrum kalacakları için. çünkü etrafa hasbî bakmıyorlar. hep hesap kitap, hep menfaat. düşünsenize koskoca bir ömür yaşıyorsunuz ama etrafınızda bir tane bile samimiyetle bağlandığınız kalp yok. esefâ bir durum.

bayram en çok hasretler bitince bayram olur. sevenler kavuşunca, küsler barışınca, büyüklerin ellerinden küçüklerin gözlerinden öpülünce, eksiğiyle gediğiyle yine de bir sofra etrafında toplanılınca, gönüller bir olunca bayram işte o zaman bayram olur. mübarek olsun bayramımız.

sizde tecrübe etmişsinizdir;kendisi değişmek istemeyen kimseyi değiştiremeyiz o yüzden insanları düzeltme ve değiştirme işlerini bir kenara bırakalım. insanları olduğundan başka bir renge boyamaya çalışmadan,nasıllarsa öyle kabul etmek,dünyanın en konforlu ilişki kurma biçimidir.

belki de mutlu olmanın yolu, uçsuz bucaksız toleranslarımızı rafa kaldırmaktan, beklentilerimizi küçültmekten ve kimseyi gözümüzde fazla büyütmemekten geçiyordur. 'insan en nihayetinde' deyip geçeceksin. dünyaya karşı ne fazla merakın ne meyilin olacak. işte mutluluk budur.

ilişki kurmakla bir eser ortaya koymanın birbirinden hiçbir farkı yok. ikisi de hüner istiyor. emek istiyor. inşası zor, icrası zor. kökünden sapına zorluklarla bezeli. eğer, kalbinizde bu zorlukları göğüsleyecek sabır ve hüner mevcut değilse, kimsenin hayatını alt üst etmeyin.

'Allah'ı çokça anan erkekler, çokça anan kadınlar; işte bunlar için Allah büyük bir ödül hazırlamıştır.'

Allah, iyilikte de kötülükte de kullarını birbirine vesile kılıyor. bizlere sevmeyi, sevilmeyi, saadeti ve huzuru onlar aracılığıyla tattırıyor. bir insanla karşılaşıyorsunuz ve o insan, annenizin ardınızdan ettiği, 'iyi insanlarla karşılaşasın' duasındaki iyi insan oluveriyor.

asıl mesele, işlerin her zaman bizim istediğimiz gibi yolunda gitmeyeceğini kabullenerek belirsizlikle yaşayabilmeyi öğrenmek ve her şeyi kontrol edebileceğimiz düşüncesini bir kenara bırakmak. denedin ve olmadıysa, bu sefer de 'bırak işleri âlem yürütsün.'

istanbul ve sen. bir hikayenin yarım kalan iki parçası.

son iki senede tecrübe edip öğrendiğim şeyler,tüm hayatımın toplamında öğrendiğim şeylerden daha fazla. bu garip hissettiriyor. yaşamayı geç öğrenmişim gibi. kervan göçmüş de bir ben kalmışım gibi. acaba diyorum daha önce edinseydim bu tecrübeleri yine de bugünkü ben olur muydum?

stratejiyle, taktikle, 'sen şu kadar sevdin, ben bu kadar sevdimle, yapılan fedakarlıkların çetelesinin tutulmasıyla yürümez bu gönül işleri. kalp kendine bir yol bulur ve akar gider oradan. samimiyet de işte budur.

sen olmayışını şer sanıyorsun, gönlünü ilmek ilmek döküp gözyaşını ığıl ığıl akıtıyorsun ama rabbim, o olmadı diye gönlünü burduğun yerden yemyeşil bahçeler çıkartıyor. olandaki hayrı, senin bir türlü göremediğin o hayrı, gözünün önüne seriyor.

rabbim senin haznen geniştir. bize zor vardır amma sana zor yoktur, sana muhal yoktur. sen bizi imkansızın, olmayacak bir hayalin peşine düşürme ya rabbi. sen bizi, muhannete muhtaç etmeden katından bir rızık ile rızıklandır. ellerimizi sana açtık, merhametinle kuşat bizi.