annem bir keresinde bana:
“sana değer veren insan, kendini asla seni kaybedecek duruma sokmaz.” demişti.

kendine de saygın olmak zorunda, bu yüzden her şey affedilmez.

duş alıp bornozla yatağa uzandım bilen bilir bu uzanışın kalkışı yok

siz siz olun her şey daha ne kadar kötü olabilir ki demeyin, oluyor.

aşkın sana göre olmadığını yavaş yavaş kabullenmek

küçükken merak ettiğim yaşlardaki hayatımın haline bak bok gibi

arkadamdan konuşurken bi de maşallah derseniz sevinirim

ben kırıldığım zaman uzaklaşan biriyim

iş işten geçtikten sonra bilinen kıymetin zerre değeri yok bilin istedim

benim için aynısını yapmayacak insanlar için her zaman en iyisini yaptığım için kendimden özür diliyorum

hiç değişmem sanıyodum bambaşka bi insan oldum

gönlün alınmadığı için üzüntün öfkeye dönüşür ve öfkelendiğin için sen suçlu olursun

“ben sana böyle yapmazdım.” kırgınlığı.

sana sinirleniyorsam seni umursuyorumdur.

sözlere değil, sana çabasını ve zamanını ayırana inan.

banyoda üzüntüden miden bulanırken yere çöküp ağlamak… gerçekten mutsuzluğun zirvesidir bu olay

sıfır heves.. sıfır heyecan.. sıfır güzel bi his..

ben mi sinir hastası oldum yoksa her şey aşırı sinir bozucu mu

bu hayat beni koskoca bir hayırlısı neyse o olsuna çevirdi.

dünyadaki en güzel şey eve varmaktır.. her anlamda.