Dün sabah dedem vefat etti. 26 yıllık ömrümde ilk kez ailemden birini kaybettim ve ilk kez evimiz taziye evi oldu. Haliyle son 24 saat benim için çok garipti. Biraz bahsetmek istiyorum sanırım çünkü kayıpla ilgili düşüncelerim ile deneyimledikten sonraki düşüncelerim biraz farklı
Neyse buraya kadar okumuşsanız dedem için inandığınız din ya da ideoloji neyse ona göre içinizden güzel bir şeyler geçirirseniz mutlu olurum. Artık ızdırapların sona erdi dedecim, anılarımda hep Super Mario gülüşünle kalacaksın ♥️
Yaşamın en sevdiğim yanı, acılarımızı en güzel iyileştiren şeyin başkalarının acılarını dindirmek için çabalamak olması. İyileştirirken iyileşiyoruz en çok. Bu bana sihir gibi geliyor.
Yani birinin kaybı varken ne demek yemek falan ayarlamaya uğraştırmak!? modundaydım. Sonra dün bi anda kendimi gelen giden herkese etliekmek yedirmeye çalışırken buldum. Annem de aynı şekildeydi. Sanırım bunu yapmak insana iyi geliyor.
Yine ne kadar üzülüp ağlasam da dedemi kaybettiğim için aynı gün Dudu mutlu olsun diye sevindim eğlendim de. Böyle yapamam sanıyordum. Olmuşla ölmüşe çare yok ama bunlar dışında dayanıştıkça gerçekten her şeyin bir çaresi var.
Tabii ki taziyeye gelip gözleriyle ne yiyebilirim diye aranan birine karşı düşüncem değişmedi ama kaybı olanların kafasını oyalaması açısından bir şeylere koşuşturmasını faydalı buldum.
Son olarak da yurtdışına taşınmama sebebimi bugüne kadar hep sevdiklerime yakın yaşamak istemem olarak gerekçelendiriyordum kendime, zira bu ülkede kalmak akıl kârı değil. Bu açıdan kendimi doğru tanımışım. Yurtdışında olsam ve cenazeye katılamasam çok üzülürmüşüm.
Hem belki bana da iyi gelir. Ailem ölümle ilgili ikizim ve benim için çocukluğumuzdan beri çok korumacı davrandılar. O yüzden pek taziye evi tecrübem yoktu ama özellikle Twitter’da bu taziye evlerinde millete yiyecek bir şeyler bulma vs muhabbetini her gördüğümde çok öfkelenirdim
VE İŞE YARADI shdndgsj. Dudu’m eve geldikten ve biz de cenazeyi gömdükten sonra eve 30-40 kişi geldi tabi. Gelen herkes olayı Dudu’dan saklamaya çalıştığı için dünyanın en komik taziye eviydi. Ben bi şekilde Dudu’yu kocasının taziyesinin aslında bi altın günü olduğuna ikna ettim
Komik videolar açıp Dudu’yu güldürüp uyuyana kadar mutlu mutlu takıldık onla 40 kişi. Bugün de dedemi hastaneye götürdüğümüzü söyledik. Bakalım ne kadar idare edebileceğiz bu şekilde bilmiyorum.
Bu farklılık açıkçası beni biraz şaşırttı. İlk farklılık, normalde kaybımla ilgili herhangi bir sosyal medya hesabımda bir şeyler paylaşmak istemeyeceğimi düşünüyordum ama yaşananların trajikomikliğini sıcağı sıcağına daha iyi aktaracağımı düşündüğüm için yazayım dedim.
Hissetse de muhtemelen hatırlamadı gün içerisinde o hislerini sonradan çünkü Duduş sabahtan Alzheimer okuluna gitti, dönene kadar biz dedemi defnetmiştik ve akşam olan bitenin farkında değildi. Akşam müko bi fikir geldi aklıma bugüne kadar izlediğim onca dandik filmden falan
