En hüzünlü veda, seninle geleceğe gelemeyecek olan eski versiyonunla vedalaşmaktır. İçinde sadece yaralar ve travmalar yoktur, onlarla bağlanan insanlar, anılar ve saflığımız da vardır. Kaçınılmaz ve zor bir vedadır bu. Artık arkana bakma. Orada senin için hiçbir şey kalmadı.

Bizden yeni bir şey oluşacaksa acı çekeriz, tıpkı bir annenin bebeğini doğurması gibi. Herkes dönüşüm ister ancak kimse dönüşümün getireceği acıya katlanmak istemez. İki yol var. Ya dönüşmenin acısını yaşayacağız ya da dönüşemeyip tükenmenin. Çünkü dönüşememek çürümektir.

“Bir yerde herkes birbirine benziyorsa, orada kimse yok demektir.”

- Michel Foucault

Kimse bir başkasının çocukluk travmalarıyla, olmamışlığıyla, öfkesiyle uğraşmak zorunda değil. Kendimizi iyileştirmekten biz sorumluyuz. Bu sorumluluğu alamayanlarla ilişki yürümez.

Hayat, kafamızı kuma görerek ilerleyebileceğimiz bir yol değil. Yüzleşmekten kaçtığımız her gerçekle ileride daha acı verici şekilde yüzleşmek zorunda kalırız. Yüzleşmek ve kabullenmek; büyümenin, gelişmenin, dönüşmenin ve sorumluluk almanın ilk ve en önemli eylemidir.

Kimi seversen sev, kiminle hayatını geçirmeyi planlarsan planla önünde sonunda dönüşecek. Hayatın ve ilişkilerin, sabitlenebilir kavramlar olmadığını geç de olsa anlayacak, sonunda bir ilişkiyle tamamlanamayacağını kabullenecek, özüne dönecek ve kendinle yaşamayı öğreneceksin.

Her şey hemen olsun istiyoruz. Hemen iyileşelim, hemen şimdi mutlu olalım, bir an önce varalım istiyoruz. Sabırsız ruhların çağı bu. Aceleci ve telaşlı. Oysa yavaşladıkça daha iyi görecek, anlayacak ve hayatı özümseyeceğiz.

Bizi anlayan, önemseyen, asla yargılamadan yanımızda yürüyen, yakınlığı rahatsız etmeyen ve enerjisi temiz bir nefes gibi olan insanlara ihtiyacımız var. Var böyle insanlar. Ancak karşılaşabilmek için önce biz böyle bir insana dönüşmeyi başarabilmeliyiz.

İçinde sıkışıp kaldığın koşullara kızmaya, kahretmeye ve kurban rolüne harcadığın enerjiyi kanatlarını güçlendirmeye harcasaydın, yaşamak istediğin hayata çoktan uçup gitmiştin. Bunu bir düşün.

İncinen ve zedelenen ego, bir gün kendini onarma umuduyla incitenin etrafında dönmeye devam edecektir. Ta ki kendini bu şekilde onaramayacağını anlayana dek.

Her insan, ailesinin ve toplumun onun için yazdığı hikayede uykuda olan bir karakterdir. Uyananlar kendi hikayelerini yazmaya ve yaşamlarına yeni bir yön vermeye başlar. Uyanamayanlar ise, aslında ait hissetmedikleri eski hikaye döngülerinde, bir suçlu arar dururlar.

Potansiyelini bilen ve bunu hayata geçiremeyen, varoluşu kısıtlanan her birey, kırgın ve öfkelidir. Çünkü insan; yaşama ihtimali olup yaşayamadığı her şey için kırgın, var etme ihtimali olup var edemediği her şey için de öfkelidir.

Her insanın kendine özgü bir kör noktası var ve ne yazık ki bunu, hayatın içinde bir kaza yapana kadar fark edemiyor.

Çok mu yoruldu gönül toprağın? Biraz dinlendir o halde. Çorak toprağa ne eksen bitmez çünkü. En güzel tohum bile yeşeremez, çürür gider.

Işığınız parladığında bazılarının yolunu aydınlatır bazılarınıysa rahatsız edersiniz. Bu yüzdendir taş atıp ışığınızı söndürmek istemeleri. Siz parlamaya devam edin ve sevilmekle ilgilenmeyin.

Oscar Wilde’ın dediği gibi, 'Sevilmek için sıradan biri olmak gerek.'

Çocuklarınızı kaotik, içinde kavganın eksik olmadığı, iletişimsiz, sevgisiz bir ortamda büyüttüğünüzde yani onları mutsuzlukla zehirlediğinizde, ileride bu zehiri iyileştirebilmek için yanlış evlilikler yapacaklarının ve büyük ihtimalle boşanacaklarının farkındasınızdır dilerim.

Ücretini ödemediğiniz profesyonel bir desteği talep edemezsiniz, ücretini ödemeden bir uzmanın zamanını çalamazsınız, ücretsiz destek sunmuyor diye uzmana tavır alamazsınız. Bu tür tavırlar gerçek hayattan kopmuş, nevrotik ve hadsiz tavırlardır.

Ben de dahil pek çok farklı…

Çoğunluğu hasta ve iki yüzlü olan bir topluma ve nevrotik bir çağa uyum sağlamadığınız için suçlu hissetmeyi bırakın. Hasta değilsiniz, sadece oyunu oynamayı reddeden cesur insanlarsınız.

Bana yüklediğin anlamlardan ben sorumlu değilim. Çarpık zihnindeki hastalıklı imgelemimden ben sorumlu değilim. Ben sadece gerçek bağlar kurduğum, hayatımda olan insanlardan sorumluyum. Değerli zamanımı çarpık ve hastalıklı algıları düzeltmeye çalışmakla harcayamam.

Rol yaptığında, kandırdığında, aldattığında gerçek bir sevgi bağından bahsedemezsin. Gerçek bir sevgi bağı içtenlik ve dürüstlükle örülmüştür. Bunun dışında kalanlar, ihtiyaçlar, korkular ve bencillikle bezenmiş kendini kandırmalardır.