Hayat bazen seni hiç hayal etmediğin bir yerin ortasında bırakır. Hayal etmediğin bir yalnızlık veya yanında olmasını hayal etmediğin bir kalabalık sana eşlik eder. Burdan ancak yalnızlığın aslında çaresizlik olmadığını kabul ederek kurtulabilirsin.

Size bir film tavsiyesi vereyim. Hususiyle üzerindeki ölü toprağını atmak isteyenler, geç kalmışlık duygusu peşini bırakmayanlar, geçmişindeki travmalar geleceğine pranga olanlar muhakkak izlesin. NYAD. Bir film bana ne yapabilir ki demeyin izleyin.

Sevdiğin birinden soğuyunca yüzü bir başka gelmeye başlıyor. Daha önce hiç farketmediğin şeyleri görüyorsun, birden bambaşka birine bakıyor gibi oluyorsun. Bazı hisler bitince demek insan et ve kemikten ibaret kalıyor. Bu başkalaşmanın sebebi bu.

Bu topraklarda poşete bilerek iki çürük elma atan da var, göz hakkı diye ikram eden de. Kişi ne olacağına kendi karar veriyor, coğrafya değil.

Sevilmek insanı şımartmaz, güçlendirir. Bütün dünya karşında da olsa, arkanda dağ gibi duracak birinin varlığı insana güç olur, kendi olmak imkanı verir. Bu biri bazen aile, bazen sevdiğin kadın olur adam olur hiç farketmez. Gerçekten sevilenler bu hayatta hep bi başka parlar.

Kalbini delik deşik eden birini bir bahane bulup affetmenin adı; belki aşk, belki bağlılık, belki vefa, belki saplantı, belki değersizlik… adının ne olduğunun hiç önemi yok. Kendini hor görmene sebep olacak her türlü zararlı duygudan ruhunu arındır.

Anlatmadan anlaşılmayı beklemek ilişkileri yorar. Kimse kimsenin adına düşünmek, vereceği cevabı tahmin edip ona göre davranmak zorunda değil. Netlik, sağlıklı ilişkilerin en temel ihtiyacı.

Bir tartışmada haklı çıkmak özünde iyi olan hiç kimseyi mutlu etmez. Çünkü o kimse bilir ki, kendi haklılığı haksız olan kişinin gerçekliğini yıkmıştır. Bir yıkıntı başında ancak kötü insanlar mutluluk narası atar.

Hayata devam etmek için her zaman arzu ve motivasyonun olmak zorunda değil. Bazen bir sonraki sayfada ne olacak diye merak etmek de devam etmene yardımcı olur. Bitmez dediğin günlerin nasıl bittiğini kendine hatırlat ve bu günün ardınından gelecek günü görmek için yola devam et.

Sevgi somuttur. Birinin sizin için dünyaları verme niyeti değil, küçük de olsa ortaya koyduğu eylemdir. Sevgi aynı zamanda yalındır. Bir muamma içinde aranan bir cevap değildir. Kendini belli eder, görmek için çaba sarfetmeye gerek kalmaz.

Bugün yokluğuna üzüldüğünüz, varlığıyla bunaldığınız ne varsa geçecek. Dün yokluğuyla üzüldüğünüz, varlığıyla bunaldığınız şeylerin geçtiği gibi.. Bugünler de geçecek.

Özür diledikten sonra her şeyin hemen eskisi gibi olmasını bekleyen ve hiçbir şey olmamış gibi devam etmek isteyen birinin aynı hatayı tekrar yapması çok muhtemel. Çünkü orda gerçek bir özür yok. Özür dilemek bir süreçtir, yaşanılan şeylerden duyulan zamanlı bir pişmanlıktır.

Eğer ki kötülük sevdiğimiz birinden geliyorsa hep bir güzelleme çabası oluyor, onu demek istemediler, gerçekte öyle biri değil demeler. Bunun alt zemininde aslında o kişiyi çok sevmemiz yok, berbat birini sevmiş olmamız gerçeğiyle yüzleşememe var.

Olmuyor diye bıraktığın anda açılan kapılar hep olur. Her bitti dediğin zaman yeniden başladığın bir yer, artık devam edemeyeceğini düşündüğünde başını göğe yükselten bir ışık… Hayat, hüznü umutla beraber sunduğu için güzel.

İyileşmek istemeyeni iyileştiremezsin. Kendi derdine lakayt kalanın derdini çözemezsin. Talep edilmeden verdiğin fikirler seni değersizleştirir.

Zor zamanlarında yanında olduğun insanların hayatı yoluna girince sırtını ilk sana dönmesi çok garip. En azından vefalı bir dost olmayı beklerken, onlara zayıf hallerini hatırlatan iğreti biri oluveriyorsun. İyilikten maraz doğan yer tam olarak burası.

Her ne kadar evlilik deyince akla ilk olarak hep sevgi ve saygı gelse de, aslında evliliğin en temel ihtiyacı şefkattir. Bir ev ancak şefkat ile yuva olur. Ancak şefkatli bir eş sizi gerçek manada sarıp sarmalar çünkü zayıflığınızı onunla paylaşmaktan çekinmezsiniz.

Derdini anlatan birine ‘haline şükret bak senden daha kötü olanlar var’ diyorsanız artık demeyin, berbat bir teselli çünkü. Kişinin acısını yok sayma var. Bu yüzden insanlar yalnızlaşıyor, dertlerini artık anlatmaz hale geliyorlar.

Yüksek farkındalıklı olmak bazen büyük tükenmişliklere sebep oluyor. Bir tepede açan çiçeğin yalnızlığına üzülen insanlar için bu dünya çok acımasız.