Klasik bir cümle var. Herkes ailesinden duymuştur. Ben çok duydum. Gençliğim bu cümleyle geçti diyebilirim. “Sana güveniyorum ama etrafa güvenmiyorum. Annem değil ama babam çok kullandı bu cümleyi. Çerçeveletip odama asmış olsa daha az kazınırdı aklıma sanki.

Büyüdükçe…

Mümkünse sadece iyi insanlarla kesişsin yolumuz.

Kendinizden başka hikâyeniz yok.

Bazı şeyler aşılır.

Mümkünse başka bir son.

İnsan kendini yaşamalı.

Mümkünse nazik olunuz.

Kalbini yaşamalısın.

Mümkünse yürü benimle.

Zaman kısa.

Bazen hiçbir şey düşünmeden.

Mümkünse güzel sonlara.

Mümkünse hayatın bir sonu olduğunu unutmayalım.

Hatırla.

Sanırım dünyadaki en kötü huylardan birisi inat.
Böyle insanlardan uzak durmak lazım.
Onlar inatla yaşayabilir ancak siz yaşayamazsınız.
Orta yolu bulmayı bilmeyene, kendi yolunda mutluluklar.
Hiçbir hayat bir başkasının memnuniyeti için yaşanmaz.

Samimi iki kalp her şeyi çözer.

Samimi seneler

Mümkünse çok geç olmadan.

Mümkünse seni seyretmem lazım.

Mümkünse yolu uzatmadan.