Tanrılardan kalan boşluğu müzik grupları, influencerlar, yoga hocaları, borsa simsarları, aktivistler, moda ikonları, tarikat şeyhleri ve siyasi parti liderleri paylaştılar.

İnsanların ayrılınca ve kavga edince bu acıyla baş edebilmek için kanguru ceplerinde biriktirdikleri ötekine ait kusurlar ne kadar ürkütücü. Görüyor cebine atıyor ki ayrılırken cebinden çıkarıp kullansın ve egosu incinmesin.
Kanguru cebiniz varsa kanguru beyniniz de vardır sizin.

Hayatımdaki en yıkıcı darbeleri zayıflığına üzülüp merhamet ettiğim insanlardan onlar güçlenip palazlanınca aldım ve o zaman Nietzsche'nin şu sözünün hakikatini anladım:
'Sahiden, ne çok gülmüşümdür, keskin pençeleri olmadığı için kendilerini iyi zanneden zayıflara!'

Çok neşeli insanların gülerek örttükleri o çok derin yaralarına bakarken merhametle ağlamak gibi bir şey işte hayat bazen.

Deliliğe vurmak dediğimiz şey belki de aklımızın en çok başına geldiği zaman oluyor. Toplumun bizi aklı başında gördüğü zaman da en akıldan yoksun olduğumuz an.
Ne diyordu Jodorowsky 'kafeste doğan kuşlar uçmayı hastalık sanar.'
Belki hastalık sandığımız kanatlanma deneyimidir.

Tanrı'nın yokluğunu tek postla tanımlayamayacak olmak Tanrının varlığına ilişkin en büyük ispat. Tanrının varlığınının ispatı, yokluğunun ispat edilememesine dayanır. Yokluğu ispat edilemeyen bir şeyin varlığını tartışmak ve tahayyül etmek tek ispat biçimidir.

'Nerede değilsek orada mutlu olacakmışız' hissi kronik muhalefete ve kaçış arzusuna yol açıyor. Ve çok doğal bir şey. Bizim olmak istediğimiz yer de bir başkasının cehennemi. Bu zincir böyle devam ediyor.
Nerede isek ve nerede değilsek asla mutlak mutlu olmayacağız. Burası dünya.

İnsanlar mahremiyetinizi kendi kendinize ifşa ederseniz sizi ölçüsüz ve tehlikeli görürler, bundan hoşlanmazlar. Sizin mahremiyetinizi sizin arkanızdan başkaları ile ifşa etmek isterler,bu ahlaklı ve ölçülü bulunur.
İnsanlar bir ölçü birimi değildir, insanlık bir ölçü birimidir.

Ya bu şopenaur'a anasının yazdığı azarlama mektubunu okuduğumda beri dediklerini ciddiye alamıyorum.

Böyle uygun gördüm demenin dayanılmaz hafifliği.

Şayet psikolojiyi kendimizdeki marazi yanları şifalandırmak yerine bir haklı çıkma enstrümanına çeviriyorsak, para ile kendini aziz ilan eden ortaçağ krallarından bir farkımız kalmıyor demektir.
Dinin, psikolojinin, sanatın yüzleştirici ve tekamül ettirici yanına kulak kesilmeli.

Bir arkadaşım 'tanımadıklarımla tanışmıyorum' diyordu. Otuz yaşından sonra ilkesel olarak tanımadıklarınızla tanışmama kıvamına geliyorsunuz. İnsan kendini en baştan anlatmaktan yoruluyor.

Zaman kazanmak isteriz, kazandığımız zamanı öldürmek için.